CO ROBIĆ, A CZEGO NIE, GDY DZIECKO SIĘ OLALECZA?

Nastolatki i ich bliscy coraz częściej mierzą się z realnymi zagrożeniami życia i zdrowia. Coraz większa grupa nastolatków boryka się z lękami, fobiami, zaburzeniami nastroju,  zachowania i odżywiania. Nadużywanie substancji psychoaktywnych nadal rośnie. Liczba prób samobójczych podejmowanych przez dzieci powyżej 12 r.ż. w Polsce osiągnęła najwyższy wskaźnik od lat. Okres dojrzewania jest wymagającym czasem zarówno dla młodzieży, jak i rodziców. Młodzi ludzie w okresie żegnania się z dzieciństwem i zmierzania w dorosłość potrzebują większej samodzielności i autonomii, by mogli odkrywać siebie i budować  swoją  tożsamość. Dlatego też codzienne domowe funkcjonowanie już nie jest takie samo. Jednym z przejawów dorastania jest bunt. Może on przybierać różne nasilenie i formy. Czasem jest to wycofywanie się,  izolowanie, w innym przypadku widoczna złość,  nawet agresja,  a nierzadko zachowania ryzykowne.

Do zachowań ryzykownych zalicza się samookaleczanie się dziecka.

Poniższy artykuł dotyczy problemu samouszkodzeń.  Zdarza się, że młodzi ludzie korzystają  z aplikacji I am sober oraz z niebezpiecznej gry Niebieski wieloryb.

Warto pamiętać, że dojrzewanie to indywidualny proces, więc każdy przeżywa go inaczej…

Pedagog szkolny Beata Budynkiewicz

 

 

Jak wspierać zdrowie w głowie młodych ludzi?

 

CO ROBIĆ, A CZEGO NIE, GDY DZIECKO SIĘ OKALECZA?

                                                                                                                        dr Monika Filipiak

 

 

            Samouszkodzenie to celowe, świadome i dobrowolne zadawanie sobie stanowiących zagrożenie dla życia uszkodzeń ciała. Działanie to ma na celu zmniejszenie psychicznego cierpienia lub przekazanie informacji o nim otoczeniu.

            Zwykle samouszkodzenie może wynikać z obserwacji kolegi lub koleżanki, co prowadzi do podejmowania podobnych działań jako środka radzenia sobie z emocjonalnym bólem.

            Osoby, które dopuszczają się samouszkodzeń, często nie mają innych sposobów radzenia sobie z trudnościami, nie potrafią rozpoznać ani złagodzić dyskomfortu psychicznego.

            Do najczęściej występujących form samouszkodzeń zalicza się: nacinanie skóry (najczęściej nadgarstków, ramion, ud, brzucha, piersi), za pomocą takich narzędzi jak: żyletka, nożyczki, brzytwa, nóż, czy inne ostre przedmioty, a także rozdrapywanie gojących się ran, silne drapanie się, przypalanie skóry, celowe uderzanie się, samodzielne wykonywanie tatuaży, wbijanie ciała obcego pod skórę lub paznokcie, gryzienie, wyrywanie sobie włosów.

 

Jak reagować na wiadomość o samookaleczaniu się dziecka?

• Działaj od razu, nie unikaj tematu, wykaż postawę gotowości do pomocy  i wsparcia.
• Staraj się być spokojny, nie krzycz. Postaraj się kontrolować własne emocje.
• Nie nalegaj, aby nastolatek natychmiast pokazał Ci samouszkodzenia. Zapewne zrobi to po pewnym czasie.
• Jeśli rany są widoczne i wymagają zaopatrzenia, zrób to lub skorzystaj z pomocy medycznej, jeśli jest taka potrzeba.
• Nie oceniaj, nie osądzaj.
• Nie strasz.
• Nie podkreślaj przesadnie, że dziecko dokonało samookaleczenia.
• Nie zawstydzaj. Nie stosuj gróźb i kar. Zadziałają odwrotnie, niż się spodziewasz.
• Skup się bardziej na emocjach dziecka, niż na samookaleczeniach.

Przykład: „Zapewne miałeś jakiś powód, aby to zrobić. Być może przerosła Cię jakaś sytuacja i cierpisz emocjonalnie. Czy zechcesz powiedzieć mi, co czujesz?”

 

 

• Okaż dziecku, że je akceptujesz, mimo że nie akceptujesz jego zachowań.

Przykład: „Samookaleczenie nie jest dobrym sposobem na radzenie sobie z napięciem, ale wiedz, że zawsze będę obok i będę Cię wspierać”.

 

• Postaraj się stworzyć atmosferę życzliwości i zrozumienia.

 

Przykład: „Czasami w życiu bywają trudne chwile i nie wszystko jest takie, jak byśmy tego chcieli. Zawsze jednak można znaleźć jakieś rozwiązanie i jeśli pozwolisz, to chętnie Ci pomogę. Sam również przechodziłem ostatnio poważny konflikt z kolegą z pracy, który jednak udało się nam zażegnać dzięki szczerej rozmowie i kompromisom”.

 

Pierwsza pomoc w przypadku samookaleczeń

 

Zaproponuj kontakt ze specjalistą

Umów dziecko na spotkanie z psychologiem, psychoterapeutą i/lub psychiatrą i zaangażuj się w proces psychoterapeutyczny.

 

Okaż zainteresowanie

Staraj się autentycznie zainteresować sprawami własnego dziecka, spróbuj zobaczyć, co jest dla niego ważne, czym aktualnie żyje, przyjrzeć się jego światu bez oceny i osądu. Podejmij szczerą rozmowę o problemach; wykaż zainteresowanie, otwartość wobec odmiennego zdania, poglądów, do których nastolatek ma prawo; spróbuj zrozumieć, co czuje, jak przeżywa i doświadcza świat.

 

Przykład: „Chętnie posłucham, jak Ty to widzisz i co czujesz. Masz prawo, aby pewne rzeczy postrzegać inaczej niż ja. Chciałbym poznać Twoje zdanie w tym temacie, lepiej Cię zrozumieć”.

 

Słuchaj

W trakcie rozmowy słuchaj dziecka, bądź, bądź uważny na to, co i w jaki sposób komunikuje (nie tylko słownie, ale także pozawerbalnie); nie bagatelizuj problemów, o których mówi, nawet jeśli wydają Ci się błahe. Zapewnij, że jesteś obok; znajdź czas i przestrzeń na spokojną rozmowę (nie naciskaj, naucz się czekać, jednocześnie będąc uważnym, pamiętaj,   że nastolatek może odczuwać potrzebę zwierzenia się niekoniecznie w tym czasie, który Ty wybierzesz). Jeśli dziecko nie chce rozmawiać z Tobą, zapytaj, czy jest ktoś, z kim chciałoby porozmawiać, i umożliw mu to bez obrażania się, złości i poczucia winy.

Zrozum powody samookaleczeń

Postaraj się zrozumieć, dlaczego Twoje dziecko się samookalecza, co zyskuje dzięki takim zachowaniom, jakie korzyści z tego czerpie.

 

Okaż wyrozumiałość

Powtarzaj dziecku, że Ci na nim zależy, że jest dla Ciebie ważne, że chcesz mu pomóc.                Nie wymuszaj obietnicy, że więcej tego nie zrobi (to poza jego kontrolą, a niedotrzymanie obietnicy może pogłębić problem i wpłynąć negatywnie na samoocenę). Bądź cierpliwy                     i wytrwały, efekty mogą być rozciągnięte w czasie. Zwracaj też uwagę i doceniaj dobre zachowania, postępy, sukcesy.

 

Pomóż dziecku znaleźć lepsze sposoby radzenia sobie z trudnościami

Wspólnie opracujcie inne sposoby rozładowywania napięcia niż samookaleczenia. Mogą to być ćwiczenia oddechowe, wizualizacje, aktywność fizyczna, słuchanie muzyki, gra na instrumencie, działalność artystyczna, rozmowa z drugą osobą. Ustalcie wspólnie z nastolatkiem, co może robić zastępczo, w sytuacji, gdy będzie się chciał okaleczyć. Zwracaj też uwagę na mocne strony dziecka i pomóż mu je wykorzystywać w szukaniu lepszych sposobów na radzenie sobie z napięciem.

 

Minimalizuj napięcie

W razie potrzeby zabezpiecz ostre przedmioty w domu. Choć nie jesteś w stanie wyeliminować z domu wszystkich ostrych narzędzi, postaraj się jednak nie zostawiać ich                w widocznych i łatwo dostępnych miejscach, np. nożyczki na blacie w kuchni, spinacze, pinezki, maszynki do golenia w łazience itp.

 

Wyznaczaj granice

Zdarza się, że rodzice w obawie przed kolejnym samookaleczeniem dziecka przestają stawiać mu granice i dają przyzwolenie na rzeczy, na które nie wyraziliby zgody w innych okolicznościach. Należy pamiętać, że jasno postawione granice w życiu dziecka dają mu poczucie bezpieczeństwa, stabilności i porządku, zmniejszają zamęt, który w dużym stopniu towarzyszy nastolatkom w okresie adolescencji. Stawiając granice, możesz powiedzieć,              że nie zgadzasz się na nic, co krzywdzi dziecko.

 

Dbaj o dobrą komunikację i jakościowy czas razem

Spróbujcie znaleźć wspólną aktywność. Wspólne spędzanie czasu umożliwi lepsze poznanie  i zrozumienie dziecka, jego uczuć i potrzeb. Postaraj się nie angażować w kłótnie                               z nastolatkiem i zachowaj spokój, nie dawaj się sprowokować. Bądź uważny na to, co się dzieje z Twoim dzieckiem i reaguj, gdy coś Cię zaniepokoi.  

 

Nastolatki na zakręcie. Jak wspierać zdrowie w głowie młodych ludzi?        

Poradnik dla rodziców, pedagogów i opiekunów.       

Poznań 20023

REDAKTOR PROWADZĄCA I REDAKTOR NACZELNA „CHARAKTERÓW” Edyta Żmuda

REDAKTOR NAUKOWA prof. UAM  dr hab. Katarzyna Waszyńska          

 

 

 

 

Palenie e-papierosów to nałóg tak samo szkodliwy dla zdrowia, jak sięganie po tytoń. Problem jest tym większy, im młodsza osoba zyskuje dostęp do tego typu używek. Niestety obecnie coraz więcej nastolatków korzysta z gadżetu, aby poprawić sobie samopoczucie, zaimponować rówieśnikom, sięgnąć po „owoc zakazany”. Jak poznać, czy dziecko pali e-papierosy? Co zrobić z tą wiedzą i wreszcie – czy i jak karać dziecko za palenie?

 

Jak poznać, że dziecko pali elektroniczne papierosy?

 

O ile w przypadku papierosów tradycyjnych dym tytoniowy osiada na ciele, ubraniach i we włosach, a także na wszystkich przedmiotach wokół, o tyle w papierosach elektronicznych jest wyczuwalny jedynie jako delikatny i całkiem przyjemny aromat. Ta różnica sprawia, że wielu osobom trudno jest w ogóle zauważyć, że dziecko pali papierosy elektroniczne, o ile nie przyłapią go na gorącym uczynku.

Zatem jak sprawdzić, czy dziecko kłamie i pali e-papierosy? Oczywiście możesz dyskretnie przejrzeć jego rzeczy, ale wiele osób ma opory przed naruszaniem prywatności młodego człowieka. Nie chcąc naruszyć jego granic, możesz w inny sposób ustalić, czy syn lub córka posiada gadżet. Jeżeli wyczujesz od nich inny niż zazwyczaj zapach, zauważysz, że częściej znika na balkonie, w pokoju rozpyla odświeżacz powietrza lub perfumy, a w zachowaniu wyczujesz pewną nerwowość – zapytaj wprost. Jeżeli Twoje pytanie będzie pełne troski, a nie ataku i krytyki, to jest duża szansa na to, że uzyskasz szczerą odpowiedź.

Moje dziecko pali! Co z tym zrobić?

Uświadomienie sobie, że Twoje dziecko, które przecież jeszcze do niedawna było małym i beztroskim brzdącem, sięga po używki, może być druzgocące. Kiedy jednak zdobędziesz niezbite dowody na to, że dziecko pali papierosy, staniesz przed kolejnym wyzwaniem – co robić? Na to pytanie nie ma jednej dobrej odpowiedzi. Choć najłatwiej byłoby definitywnie zakazać, to każdy rodzic nastolatka wie, że w wielu przypadkach zakaz niewiele zmieni. Młody człowiek, który sporo czasu spędza poza domem w gronie przyjaciół, niewiele zrobi sobie z rodzicielskiego ostrzeżenia. Zwłaszcza gdy zdążył już uzależnić się od  e-papierosów.

Zatem, co zrobić, gdy dziecko pali?

• Zachowaj spokój – Twoje dziecko próbuje nowych rzeczy, nawet tych, które są złe i robi to z ciekawości lub pod wpływem rówieśników. Prawdopodobnie nie wie, jakie konsekwencje pociąga za sobą palenie e-papierosów. Atakowanie go, krytykowanie, pouczanie od pierwszej chwili sprawią, że dziecko zamknie się, zbuntuje i otoczy murem ochronnym. Jeśli chcesz do niego dotrzeć, najpierw spróbuj zapanować nad silnymi emocjami, które Tobą targają. Tylko w ten sposób będziesz w stanie wesprzeć swoje dziecko w rozwiązaniu problemu.

• Wyjaśnij szkodliwość nałogu – porozmawiaj z dzieckiem i wytłumacz mu, że e-papierosy są szkodliwe dla zdrowia i urody. Podaj konkretne argumenty. Nowotwór może w wyobraźni nastolatka nie być aż tak przerażający, jak wizja utraty włosów, żółte zęby, cuchnący oddech czy problemy z potencją. Problemów może być znacznie więcej, a zalicza się do nich także obniżona koncentracja, zaniki pamięci, pogłębienie występujących wad serca i wzroku, nasilenie objawów astmy czy alergii.
• Ogranicz kieszonkowe i kontroluj wydatki dziecka. To zapewne spotka się z jego wyraźnym sprzeciwem, więc możesz zaproponować wspólne robienie zakupów i przeznaczenie pieniędzy na inny cel.

UWAGA! Nie daj sobie wmówić, że e-papierosy, które nastolatek pali są nieszkodliwe, lepsze od tradycyjnych papierosów. Przez moment rzeczywiście tak uważano, ale szybko okazało się, że to nieprawda. Elektryczne papierosy także zawierają nikotynę i inne szkodliwe substancje i, co gorsza, równie szybko uzależniają. Dla młodego organizmu są silne destrukcyjne!

Czy i jak karać dziecko za palenie?

Jak już wspominaliśmy, zakazy słowne dotyczące palenia papierosów przez dzieci na niewiele się zdadzą. Przeciwnie – mogą u dziecka spowodować wewnętrzny bunt i chęć robienia rodzicom na złość. Gdy nałóg trwa dłużej, a młody człowiek zdążył się uzależnić, to rozstanie z ulubioną używką, będzie jeszcze trudniejsze. Nic dziwnego, że na tym etapie wielu rodziców zniechęconych nieudanymi próbami rzucenia palenia sięgają po specjalistyczną poradę psychologiczną i pytają – jak karać dziecko za palenie?

Psycholog sugeruje, że wszelkie próby ograniczania swobody mogą mieć odwrotny do zamierzonego skutek. Dlatego, zamiast dawać szlaban, zabierać telefon i komputer, utrudniać kontakty z rówieśnikami odetnij dziecko od źródła gotówki. Zazwyczaj brak kieszonkowego oznacza brak możliwości kupienia płynu, baterii i e-papieros staje się bezużyteczny.

Palące dziecko często chce po prostu spróbować czegoś nowego, przypodobać się rówieśnikom, wymknąć się spod rodzicielskiej kontroli. Wielu traci zainteresowanie tematem, jak tylko się w niego zagłębi. Szybko też odkryje, że ta zabawa jest dość droga – użyj tego argumentu w rozmowie. Zobrazuj dziecku, co mogłoby sobie kupić, gdyby nie wydawało kieszonkowego na nałóg.  O ile uzależnienie nie jest jeszcze silne to spokój, autentyczna troska, rozmowa, zaangażowanie i wsparcie powinny pomóc w rozwiązaniu problemu.

 

Pedagodzy szkolni

Dorota Graczyk

Beata Budynkiewicz

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

Szanowni Rodzice !

Żyjemy w czasach nieograniczonych możliwości komunikowania się. Internet stwarza ogromne szanse wymiany wiedzy i doświadczeń, a w środowisku dzieci i młodzieży szczególnie popularne są serwisy społecznościowe, takie jak przede wszystkim Tik-Tok, Instagram i Facebook. Najmłodsi czują potrzebę uczestniczenia w medialnej wspólnocie, publikowania osobistych treści i wymiany danych z rówieśnikami. Nie ma w tym nic złego, ale proszę pamiętać, że cyberprzestrzeń stwarza również ogromne zagrożenia.

Proszę o zainteresowanie  się aktywnością swoich dzieci w mediach społecznościowych. Publikowanie nieodpowiednich czy niefortunnych treści może pociągać za sobą poważne, a nawet dramatyczne konsekwencje. Zjawiskiem szczególnie niebezpiecznym jest tzw. hejt, czyli nienawistne reakcje społeczności na opublikowany przez kogoś materiał.

Dziecko, które prezentuje w Internecie zbyt osobiste, a czasem intymne informacje, narażone jest na ich upublicznienie, często w zniekształconej, celowo przetworzonej formie – na przykład poprzez złośliwe przeróbki czy tendencyjne montaże zdjęć lub filmików. Może to pociągać za sobą skutki w postaci ośmieszenia, prześladowania i psychicznego dręczenia. Konsekwencje te są szczególnie uciążliwe i dotkliwe wówczas,  kiedy mają charakter masowy – dotyczący jednej osoby hejt może występować ze strony nawet tysięcy osób.

Znane są sytuacje, w których ośmieszone w mediach społecznościowych dzieci czy młodzi ludzie podejmują akty autoagresji lub nawet próbę samobójczą. Czasami, niestety, skuteczną. Dzieci i młodzież wykazują bardzo różną odporność na ocenę społeczną. Najbardziej wrażliwe osoby mogą załamać się nawet pod wpływem całkiem niewinnych żartów czy drobnych złośliwości.  

Proszę o uważne obserwowanie aktywności  swoich dzieci w social mediach i rozmowy z nimi na ten temat.  

Apeluję o dopilnowanie swoich dzieci, żeby dobra zabawa pozostała dobrą zabawą. 

 

 

 

                                                             Pedagog szkolny- Barbara Lula          

 

 

 

 

Zarówno w szkole, jak i poza nią, dzieci i dojrzewająca młodzież narażeni są na liczne zagrożenia. Wiedzą o tym doskonale rodzice, opiekunowie i nauczyciele. Także w grupie rówieśniczej dochodzi często do spięć czy konfliktów, a potrzeba próbowania niebezpiecznych rozrywek jest naturalnie wpisana w proces rozwojowy.

W szkole nad wychowaniem i bezpieczeństwem dzieci stale czuwa zespół pedagogiczny. Dzieci i rodzice mogą zwracać się do wychowawcy, nauczyciela, pedagoga szkolnego, psychologa  czy dyrektora w każdej niepokojącej sprawie. Równie istotne jest jednak reagowanie na zagrożenia poza środowiskiem szkolnym. Podczas weekendu czy wakacji, uzyskanie bezpośredniej, szybkiej pomocy od pracowników szkoły jest niemożliwe. Obserwując niebezpieczne sytuacje, należy podejmować niezbędne interwencje.

Jeśli widzisz przemoc, nadużywanie przez dzieci i młodzież substancji psychoaktywnych lub jakiekolwiek inne, zagrażające zjawiska, zareaguj lub sięgnij po pomoc. Szczególnie niebezpieczne sytuacje wymagają interwencji odpowiednich służb, takich jak Policja i Prokuratura. Współcześnie w Polsce działa rozbudowana i coraz bardziej efektywna sieć pomocy osobom, które czują się zagrożone lub obserwują wokół siebie szkodliwe zjawiska.

Co możesz/powinieneś zrobić?

• Zwrócić się do rodziców dziecka, które bierze udział w groźnych zdarzeniach – to właśnie oni powinni być powiadomieni jako pierwsi.
• Wezwać Policję – zwłaszcza jeśli występuje ryzyko przemocy lub popełnienia przestępstwa przeciwko zdrowiu i życiu, a także mieniu. Chodzi przede wszystkim o pobicia, zastraszanie, molestowanie seksualne i gwałt, kradzieże i rozboje.
• Wezwać Pogotowie Ratunkowe – natychmiast, jeśli widzisz uszkodzenie ciała lub zagrażające życiu i zdrowiu zjawiska, takie jak używanie niedozwolonych substancji – alkoholu, narkotyków,  innych używek, leków.
• Interweniować w celu przerwania zagrożenia – przede wszystkim w niebezpiecznych sytuacjach nagłych, takich jak pobicie/ryzyko pobicia, gwałt/ryzyko gwałtu/molestowanie seksualne.
• Zwracać się o pomoc do specjalistów – takich jak przede wszystkim lekarze i pielęgniarki, psycholodzy i pedagodzy, prawnicy, mediatorzy sądowi czy pracownicy Opieki Społecznej.
• Reagować osobiście – pamiętaj, że w chwilach wolnych od nauki, to rodzice i opiekunowie, ale w szerszej perspektywie także całe społeczeństwo, są odpowiedzialni za bezpieczeństwo dzieci i młodzieży. W wielu sytuacjach konieczne jest podjęcie osobistej reakcji na zagrożenia.

W sytuacjach spornych, na przykład wówczas, kiedy występuje poważny, niebezpieczny konflikt pomiędzy uczniami czy grupami uczniów, niezbędnym może być wystąpienie na drogę formalną, powiadomienie służb porządkowych, a nawet zwrócenie się do sądu. Pamiętaj, że droga sądowa nie musi oznaczać zawiłego procesu ani  karania kogokolwiek. Swoją pomocą służą zatrudniani przez sąd mediatorzy – w konfliktach pomiędzy nieletnimi lub ich rodzinami, sędzia zazwyczaj proponuje polubowne załatwienie sprawy przy udziale odpowiednio przygotowanej, bezstronnej osoby. W wielu przypadkach pozwala to uniknąć eskalacji problemu i rozwiązać kwestię bez konieczności nakładania kar.

Jeśli w trudnej, naglącej sprawie nie wiesz, jak się zachować, zadzwoń na numer 112. Dyspozytor ma obowiązek połączyć cię ze służbą, która pomoże rozwiązać problem.      

 

 

 

Pedagodzy szkolni 

Barbara Lula i Dorota Graczyk

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

                               

 

Czy znasz takie pojęcie, jak  „uzależnienie”? Ostatnio bardzo wiele się o tym mówi…

Uzależnienie to taka sytuacja, w której człowiek nie może normalnie i spokojnie żyć bez kogoś lub czegoś. W pewnym sensie, wszyscy jesteśmy uzależnieni od wielu rzeczy, takich jak powietrze, woda lub jedzenie. W tym przypadku jednak, uzależnienie jest naturalne i normalne, można powiedzieć, że pozytywne i zdrowe. Takie rzeczy, jak woda czy owoce, są nam bowiem potrzebne do prawidłowego działania organizmu.

Tymczasem uzależnienie, rozumiane z medycznego punktu widzenia, to bardzo poważna choroba. Pojawia się wtedy, kiedy człowiek nie jest w stanie poradzić sobie bez jakichś rzeczy, które osobom zdrowym nie są do życia potrzebne. Mówimy więc o uzależnieniu od alkoholu, narkotyków, papierosów, dopalaczy, internetu, pornografii, gier komputerowych czy hazardowych.

 

Osoba uzależniona nie tylko nie potrafi codziennie funkcjonować, działać, uczyć się czy pracować bez danej rzeczy, ale występują u niej także inne, bardzo przykre i groźne objawy, takie jak:

• nasilona nerwowość i agresja, zwłaszcza wtedy, kiedy nie można wejść w kontakt z rzeczą, która uzależniła,
• pogorszenie relacji z innymi osobami,
• niemożność pracowania i uczenia się,
• poświęcanie całego wolnego czasu destrukcyjnym rozrywkom,
• zanik odporności na stres,
• straty zdrowotne, występowanie różnych chorób,  
• rozpad więzi z najbliższymi, przede wszystkim z rodziną,
• bieda i patologia społeczna, jak np. kradzieże czy inne przestępstwa,
• depresja, rozpacz, bezdomność, samobójstwo.

 

Konsekwencje nieleczonego uzależnienia są bardzo poważne. Jest tak dlatego, że uzależnienie, nazywane inaczej zależnością lub nałogiem, to choroba rozwijająca się w znacznej mierze niezależnie od tego, czy osoba uzależniona przyjmuje narkotyk, czy nie. Inaczej można powiedzieć, że początkowy kontakt z uzależniającą rzeczą jest już potem mniej ważny – uzależnienie rozwija się bowiem jako osobne, poważne zaburzenie psychiczne. W efekcie, nie można wyzdrowieć z uzależnienia po prostu odstawiając daną używkę czy rozrywkę. Uzależnienie wymaga długotrwałego, specjalistycznego leczenia i bardzo często, niestety, nie daje się wyleczyć.  

Alkoholik, narkoman czy hazardzista, zaczynają inaczej funkcjonować umysłowo. Inaczej widzą świat i inaczej przeżywają codzienne zdarzenia. Zaniedbują swoje obowiązki, koncentrując się na sobie i na związanych z uzależnieniem problemach. Alkoholik całe swoje życie podporządkowuje piciu. Narkoman – braniu narkotyków. Hazardzista – graniu w gry losowe.

 

Rodzina szybko zauważa, że człowiek uzależniony bardzo się zmienił, że nie jest już tą samą osobą. Nałogowiec staje się trudny w kontakcie, często ogranicza lub całkowicie zrywa relacje z najbliższymi. Zazwyczaj zacieśnia  więzi z patologicznym środowiskiem innych uzależnionych, często wikłając się w niebezpieczną, ryzykowną aktywność, taką jak zaciąganie długów czy podejmowanie działań przestępczych.

 

Uzależnienia są bardzo często konsekwencją początkowo niewinnych rozrywek. Mówi się, że wszystko jest dla ludzi. Większość zdrowych osób czasami próbuje alkoholu, ,,słabych” narkotyków czy gier hazardowych. Pewien odsetek ludzi wpada jednak w chorobliwą zależność, nie mogąc już oderwać się od uzależniającej rzeczy. Rozwój uzależnienia to spacer po równi pochyłej – z każdym dniem czy tygodniem, życie nałogowca staje się coraz bardziej przykre. Po niedługim czasie uzależniony funkcjonuje już w sposób pożałowania godny. Często staje się niezaradnym, nieodpornym, słabym i bezbronnym wrakiem człowieka.

 

Co bardzo niepokojące, uzależnienia coraz częściej dotyczą także osób najmłodszych. Na całym świecie po uzależniające substancje i rozrywki sięgają coraz mniej dojrzali użytkownicy. W przypadku dzieci i młodzieży, konsekwencje uzależnień są wyjątkowo tragiczne. Wiążą się z występowaniem wielu chorób, załamań psychicznych, przestępczości i samobójstw.

 

Pamiętaj:

• Używki nie są nikomu potrzebne do życia. Staraj się ich za wszelką cenę unikać.
• Nie daj się namówić do ryzykownych zabaw. Życie jest wystarczająco ryzykowne. Ryzykowanie bez potrzeby to głupota.   
• Ciesz się życiem na trzeźwo, realizuj swoje zainteresowania i pasje, kochaj otaczających Cię ludzi. Żaden narkotyk ani ryzykowna rozrywka nie zastąpią zdrowia, miłości i przyjaźni.  
• Nigdy nie warto się upodabniać do osób uzależnionych.
• W razie zagrożenia, śmiało mów o swoich problemach. Poproś o pomoc rodziców, rodzeństwo, nauczyciela, psychologa lub lekarza.
• Staraj się zniechęcać innych do używek i ryzykownych rozrywek. To my sami decydujemy o tym, jak bezpieczne i przyjazne jest nasze otoczenie.
• Dbaj o zdrowie i samopoczucie swoje i innych osób. Używki i bezsensowne ryzyko są wrogami przyjaźni, miłości i bezpieczeństwa, ale też  zdrowia, a nawet życia.

                                                                     

                                                                                 pedagog szkolny- Barbara Lula

 

   

 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

Uzależnienia - problem współczesnego świata.

Uzależnienia są bardzo poważnym problemem współczesnego świata. Tradycyjnie pojęcie to kojarzone jest przede wszystkim z zależnością od substancji psychoaktywnych. Obecnie jednak, uzależnienia to problem znacznie szerszy. Do pewnego stopnia prawdziwe jest stwierdzenie, że uzależnić można się od bardzo wielu rzeczy, nawet od takich, które w zasadzie, z natury, nie mają potencjału uzależniającego.

Najbardziej potocznie rzecz ujmując, można powiedzieć, że problem uzależnienia występuje wówczas, kiedy człowiek nie jest w stanie żyć i funkcjonować w oderwaniu od czegoś, co zdrowym ludziom nie jest do życia niezbędne. Typowym i najpowszechniejszym przykładem takiego stanu rzeczy jest sytuacja, w której osoba nie potrafi znosić codzienności bez przyjmowania jakiejś substancji, na przykład alkoholu czy narkotyków. Problemem osobnym jest uzależnienie od leków – niektórzy pacjenci muszą przyjmować określone substancje, aby przeżyć i jest to uzasadnione przez konkretne wskazania medyczne. Jednak lekarstwa również bywają substancjami silnie uzależniającymi i czasem ich przyjmowanie może wymknąć się spod kontroli.   

Uzależnienie w znacznym stopniu komplikuje codzienne życie człowieka. Z medycznego punktu widzenia, każdy nałóg jest pewnym specyficznym rodzajem choroby. Uzależnienia od różnych substancji i innych dóbr są ujmowane w klasyfikacjach medycznych jako poważny, wymagający leczenia problem zdrowotny.

Do najważniejszych i najbardziej widocznych objawów uzależnienia, należą następujące zjawiska:

• Brak możliwości i umiejętności codziennego funkcjonowania w oderwaniu od przedmiotu uzależnienia - na przykład wtedy, kiedy człowiek nie potrafi żyć bez alkoholu.
• Występowanie poważnych problemów zdrowotnych w sytuacji odstawienia przedmiotu uzależnienia - na przykład wówczas, kiedy człowiek na co dzień pijący alkohol lub używający narkotyków, nagle odstawia te substancje.
• Natrętne pragnienie przyjmowania substancji uzależniającej lub wchodzenia w kontakt z innym uzależniającym zasobem - osoba uzależniona całe swoje życie podporządkowuje rytmowi nałogu, koncentruje wysiłki na rzecz zdobywania substancji lub zbliżania się do innego zasobu.
• Znaczne obniżenie poziomu codziennego funkcjonowania życiowego w różnych dziedzinach - osoba uzależniona zaczyna obniżać swoje wyniki w nauce czy w pracy, coraz gorzej radzi sobie z codziennymi zadaniami.
• Patologiczny i trwały rozstrój życia osobistego i rodzinnego - nałogowiec niszczy życie własne oraz osób najbliższych, staje się coraz bardziej nieodpowiedzialny i nieobliczalny, często także agresywny, zaniedbuje najważniejsze obowiązki.
• Występowanie wielu innych, powiązanych z uzależnieniem zaburzeń - takich jak problemy psychiczne i emocjonalne, choroby różnych narządów i układów organizmu.

Człowiek uzależniony tkwi w specyficznym ,,więzieniu”. Zarówno on sam, jak i jego bliscy, codziennie obserwują stałe pogarszanie jakości jego życia. Mimo ponoszenia licznych kosztów uzależnienia, osoba uzależniona nie jest w stanie zerwać z przedmiotem nałogu. Alkoholik pije więc nadal alkohol, narkoman przyjmuje narkotyki, osoba uzależniona od Internetu zaniedbuje całe swoje życie, na rzecz surfowania w sieci.

Warto wspomnieć, że oprócz uzależnień chemicznych, takich jak alkoholizm czy narkomania, istnieją również uzależnienia niechemiczne, np. wspomniane uzależnienie od Internetu czy uzależnienie od pornografii. Wszystkie rodzaje uzależnień cechują się bardzo wysokim poziomem szkodliwości dla zdrowia i kondycji życiowej zarówno nałogowca, jak i jego otoczenia.

Uzależnienia, jako problem medyczny, wymagają interwencji terapeutycznej i długotrwałego leczenia. Inaczej powiedzieć można, że uzależnienie samo nie minie. Podstawą leczenia jest silne zaangażowanie pacjenta w proces terapeutyczny.

 Szczególnie smutne jest to, iż statystyki niezmiennie wskazują, że z uzależnień na stałe wychodzi bardzo niewielki odsetek pacjentów. Dodatkowo uświadamia to, jak poważnym problemem są nałogi. Nieleczone uzależnienie bardzo często prowadzi do śmierci. Dotyczy to przede wszystkim uzależnień chemicznych, w których będąca przedmiotem nałogu substancja w końcu wyczerpuje organizm na tyle, że następuje zgon pacjenta.

Codziennie na całym świecie, z powodu związanych z uzależnieniami komplikacji zdrowotnych, umierają tysiące ludzi, w tym także wiele osób bardzo młodych, a nawet dzieci. Ponadto uzależnienia przyczyniają się do rozpadu więzi emocjonalnych pomiędzy ludźmi. Nałogi rozbijają rodziny i bezpośrednio lub pośrednio przyczyniają się do krzywdy milionów osób. Powodują także bardzo wysokie koszty społeczne.

Znacznie łatwiej jest uzależnieniom zapobiegać, niż je leczyć. Dlatego bardzo ważna jest profilaktyka uzależnień, prowadzona już w grupach najmłodszych osób.

                                                                       pedagog szkolny- Barbara Lula

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------   

                         

 Szanowni Rodzice!

             W związku z zaobserwowanymi na co dzień w środowisku uczniowskim zagrożeniami, kierujemy do Państwa prośbę o baczniejsze zwrócenie uwagi na ewentualne korzystanie przez dzieci z różnego rodzaju używek, takich jak papierosy i e-papierosy. Problem używania takich środków staje się naprawdę poważny. Zwłaszcza po e-papierosy, sięgają coraz młodsi uczniowie, a w grupach rówieśniczych palenie stało się zwyczajem wręcz modą. Dzieci bardzo często uważają, że e-papierosy są nieszkodliwe i traktują je jako zupełnie niewinną rozrywkę. Tymczasem są to używki nowe, a ich działanie na organizm nie jest jeszcze dokładnie zbadane. E-papierosy stanowią często wstęp do palenia tradycyjnych papierosów, a nawet do sięgania po dopalacze czy narkotyki. Dlatego tak ważnym jest, aby prowadzić odpowiednie działania profilaktyczne i prewencyjne.  

Co szczególnie ważne – e-papierosy nie są łatwe do wykrycia, ponieważ nie powodują przykrego zapachu, nie zmieniają koloru skóry palców, są niewielkie i bardzo łatwo schować je w kieszeni ,

w  piórniku czy plecaku.

          Zwracamy się z prośbą o baczne, choć dyskretne obserwowanie zwyczajów i zachowań dzieci oraz umiejętne reagowanie w sytuacjach podejrzanych praktyk.  

 

                                                                                                                        Pedagog szkolny – Barbara Lula

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Pedagodzy szkolni i rodzice

 

Szkolny pedagog jest osobą o szczególnych zadaniach i obowiązkach. W każdej szkole, ale także w wielu innych placówkach wychowawczych,  rolą pedagoga jest dbanie o pozytywny klimat rozwoju uczniów oraz emocjonalny dobrostan wszystkich uczestników procesu nauczania i wychowania.

Można powiedzieć, że uwaga pedagoga koncentruje się na kwestiach bardziej formalnych, a mniej merytorycznych. Pedagog nie przekazuje więc bezpośredniej wiedzy przedmiotowej, ale kieruje procesem kształtowania wzajemnych, sprzyjających nauce i wychowaniu relacji międzyludzkich. Oznacza to także, że osoba ta bierze udział w rozwiązywaniu pojawiających się w szkole problemów, co często sprowadza się wprost do regulowania stosunków pomiędzy uczniami, gronem pedagogicznym i rodzicami. Reaguje w sytuacjach konfliktowych, czuwa nad procesem wychowania, obserwuje uczniów i nauczycieli, stara się zapobiegać wszelkim nieprawidłowościom i patologiom.

Niezwykle istotnym i trudnym zadaniem pedagoga jest wspieranie rodziców w ich wychowawczej pracy z dziećmi. Uczniów z rodzicami łączy bardzo silna więź emocjonalna, która w niektórych sytuacjach staje się pewną przeszkodą na drodze do rozwiązywania problemów. Pedagog wspiera rodziców swoją specjalistyczną wiedzą i doświadczeniem, a jednocześnie, dzięki swej bezstronności i bardziej obiektywnej perspektywie obserwacji, może pozytywnie wpływać na relację pomiędzy nimi, a dziećmi. Ważne jest, aby rodzice i pedagog realizowali spójną, wartościową i racjonalną linię postępowania. Dlatego pomiędzy pedagogiem a rodzicami dzieci szkolnych powinna zachodzić współpraca oparta na porozumieniu.

Warto zaznaczyć, że nie zawsze porozumienie takie łatwo jest osiągnąć. Wszyscy rodzice starają się jak najlepiej wychować swoje dzieci. Mimo to, w opiece nad dziećmi popełniać mogą określone błędy. Również szkoła, mimo podejmowanych różnorodnych działań, nie zawsze wywiera pozytywny, pożądany wpływ wychowawczy. Praca pedagoga czasami bywa bardzo trudna, zwłaszcza wówczas, kiedy którejś ze stron należy wskazać zachodzące nieprawidłowości i popełnione pomyłki. Dobro dziecka często wymaga podejmowania działań, które z punktu widzenia ucznia lub jego rodziców wydawać się mogą krzywdzące. Wskazywanie błędów jest zadaniem bardzo niewdzięcznym i wymaga dużego taktu czy wręcz dyplomatycznych umiejętności.

Również pedagog musi w swej pracy otrzymywać wsparcie ze wszystkich zainteresowanych stron. W jego współpracy z rodzicami najważniejsze jest owocne, pozytywne porozumienie. Opiera się ono na przekonaniu, że specjalista i rodzice działają w tym samym celu, którym jest najwyższe dobro dziecka. Współdziałanie powinno mieć charakter partnerski. Należy przez to rozumieć, że pedagog i rodzice mają odrębne, ale podobne obowiązki, których zakresy mają ze sobą dużo wspólnego. Zadaniem pedagoga nie jest zastępowanie rodziców w realizacji zadań wychowawczych, a wspieranie ich  swoją wiedzą i zaangażowaniem.   

 

Z okazji nadchodzących Świąt Bożego Narodzenia oraz zbliżającego się Nowego Roku, samych pozytywnych emocji, wspaniałej atmosfery w gronie najbliższych oraz zdrowia, energii i entuzjazmu w realizacji planów w kolejnym roku,

życzą pedagodzy Zespołu Szkół w Słońsku – mgr Barbara Lula i mgr Dorota Graczyk

     

///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

 

Uwaga na ewentualne zagrożenia ze strony obcych ludzi

Człowiek obdarzony został niewyczerpaną ciekawością świata. Dlatego każdy z nas chce i ma prawo poznawać własne otoczenie. Szczególnie ważna jest możliwość nawiązywania kontaktów z innymi osobami. Niemal codziennie poznajemy nowych ludzi, z niektórymi tworząc bardziej trwałe i wartościowe relacje. Potrzeby społeczne są u przedstawicieli gatunku ludzkiego bardzo wyraźne i silne. W zwykłych sytuacjach, zbliżanie się do innych osób jest więc zupełnie normalnym, naturalnym zachowaniem.

Niestety, świat człowieka niesie ze sobą liczne zagrożenia. Przypomina to w dużym stopniu środowisko dzikiej przyrody. W każdym społeczeństwie pojawiają się także rozmaite formy patologii zachowania, niosące skutki w postaci działań przestępczych. Bardzo często dotyczy to właśnie kontaktów międzyludzkich.

Ujmując rzecz prościej można powiedzieć, że ze strony większości spotykanych osób nic nam nie grozi, zdarzają się jednak także jednostki zaburzone i niebezpieczne. Przestępczość przeciwko życiu i zdrowiu każdego dnia pociąga za sobą tysiące ofiar na całym świecie. Wiele osób cierpi z powodu napadów i rozbojów, pobić czy uprowadzeń, a także czynów przestępczych o charakterze seksualnym, takich jak molestowanie seksualne i gwałty. Tego typu przestępstwa dotyczą często także dzieci i młodzieży.     

Budując swój światopogląd, powinniśmy wykazywać pewien stopień niezbędnego zaufania do innych ludzi. Bez takiej ufności nie byłoby możliwe nawiązywanie jakichkolwiek relacji, a  zwłaszcza podejmowanie współpracy. Z drugiej jednak strony, świat ludzki, choć ciekawy i inspirujący, niesie także liczne zagrożenia. Koniecznym jest więc zachowywanie odpowiedniego dystansu oraz tzw. zasady ograniczonego zaufania. Chodzi przede wszystkim o to, że nie każdy człowiek zasługuje na Twoją ufność, a zagrożenia należy przewidywać z góry.

Wchodzenie w zbyt bliskie i poufałe kontakty z obcymi może być niebezpieczne. Warto mieć także świadomość, że nawet dobrze znane osoby bywają poważnym źródłem zagrożeń. Wiele przestępstw z użyciem przemocy dokonywanych jest przez krewnych i bliskich znajomych ofiary. Tym bardziej powinieneś więc wystrzegać się osób, które z nieznanych powodów pragną zdobyć Twoje zaufanie.

Szczególnie narażoną na różnego rodzaju przemoc grupą są  dzieci i młodzież. Jest tak przede wszystkim dlatego, że ludzie młodzi nie dysponują dużym doświadczeniem życiowym czy też potocznie rozumianą mądrością, a poza tym, wobec przestępcy często bywają słabi i bezbronni, w ewentualnej konfrontacji skazani na przegraną. Na całym świecie grupę tę obejmuje się szczególnie troskliwą opieką i uwagą, prowadząc uświadamiające i profilaktyczne działania przeciwko przestępczości.

Pamiętaj:

• Z zasady nie ufaj obcym osobom. Jeśli nie musisz, nie wchodź w bliskie kontakty z nieznanymi ci  ludźmi.
• Podczas przemieszczania się poza domem czy szkołą, staraj się przebywać w grupie rówieśników. Grupę trudniej jest zaatakować, a poza tym w otoczeniu kolegów i koleżanek możesz zwykle liczyć na wsparcie.
• Zgłaszaj rodzicom, opiekunom i nauczycielom podejrzane zachowania obcych osób. Przestępstwom należy przede wszystkim mądrze zapobiegać.
• Nie każdy miły człowiek zasługuje na Twoje zaufanie. Uważaj szczególnie na te osoby, które bez powodu są dla Ciebie ZBYT miłe. Nadmiernie sympatyczne, wylewne zachowanie obcej osoby powinno wzbudzić Twoje podejrzenia.
• Nigdy nie oddalaj się od znanych osób z obcym, podejrzanie zachowującym się człowiekiem.
• Nigdy nie wsiadaj do samochodu obcej osoby. Nie daj się zapraszać do domu, nie korzystaj z poczęstunków i nie przyjmuj prezentów. Zamknięte pomieszczenie może łatwo stać się pułapką.  
• Dziwne i podejrzane sytuacje natychmiast zgłaszaj zaufanym osobom – rodzicom, nauczycielom, koleżankom i kolegom.
• Nie wahaj się prosić o pomoc innych osób, jeśli zachowanie obcego jest dla Ciebie przykre, groźne czy podejrzane. Zwracaj uwagę otoczenia, jeśli trzeba - krzycz i alarmuj.
• Paradoksalnie – w sytuacji zagrożenia ze strony obcej osoby, pomocy udzielają często inni obcy, na przykład postronni przechodnie. Jeśli w Twoim aktualnym otoczeniu znajduje się więcej osób, zapewne większość z nich to normalni, przyjaźnie nastawieni ludzie.  
• Groźne zamiary napastnika mogą nie być widoczne i często są całkowicie nie do rozpoznania. Przestępcy bywają ujmująco mili i pozornie przyjaźni.
• Poświęć czas na przyswojenie najważniejszych zasad samoobrony. Nie chodzi tylko o sztuki walki – warto przede wszystkim nauczyć się przewidywania i unikania zagrożeń oraz ograniczania osobistego ryzyka. Bezpieczeństwo jest przede wszystkim w Twojej głowie – leży w osobistej wiedzy, doświadczeniu i nawykach racjonalnego myślenia.
• W starciu z napastnikiem niezwykle ważna jest psychologia. W większości wypadków, aby odstraszyć przestępcę, wystarcza stanowcze, odważne i jednoznaczne zachowanie. Napastnicy szukają przede wszystkim ofiar przestraszonych, bezradnych i słabych.  
• Jeśli znajdziesz się w niebezpiecznej sytuacji, nie wahaj się sięgać po jakikolwiek przedmiot umożliwiający obronę i każdy sposób radzenia sobie. O uniknięciu katastrofy często decydują ułamki sekund. Przestępca nie zawaha się przed zrobieniem Ci krzywdy.
• O wszelkich trudnych i podejrzanych sytuacjach rozmawiaj z zaufanymi osobami, a przede wszystkim rodzicami, nauczycielami czy funkcjonariuszami odpowiednich służb, takich jak Policja, Straż Miejska i ochrona.  

                                                                              pedagog szkolny- Barbara Lula

          

Motywacja i motywowanie

 

Motywacja to proces, dzięki któremu człowiek podejmuje działanie ukierunkowane na realizację jakiegoś celu. Zjawisko motywacji występuje nie tylko u jednostek ludzkich. Można powiedzieć, że w najbardziej podstawowych formach, proces motywacyjny odbywa się u niemal wszystkich organizmów. Nawet rośliny, ustawiając liście i kwiaty do słońca, w pewnym sensie przejawiają motywację, kieruje nimi bowiem pragnienie uzyskania światła i ciepła, a więc czynników, które są niezbędne do życia. Zjawisko motywacji jest jednak najczęściej analizowane w ujęciu ludzkim.

Każde zachowanie człowieka wynika z pewnych motywów, a więc przyczyn, które wyzwalają i ukierunkowują działanie. Motywacja oznacza pragnienie osiągnięcia jakiegoś rezultatu czy stanu rzeczy. Jeżeli człowiek odczuwa motywację, to pojawiają się konkretne emocje, w tym przypadku dotyczące głównie chęci realizacji jakiegoś działania. 

Całkowity brak motywacji oznaczałby śmierć jednostki, ponieważ nawet do podejmowania najprostszych czy  fundamentalnych czynności życiowych, konieczny jest pewien napęd. Ten napęd to właśnie motywacja. Nietrudno zauważyć, że motywacja jest silnie połączona z emocjami. Można powiedzieć, że każdej motywacji towarzyszą określone emocje, a z kolei motywacja wynika z występujących u człowieka uczuć. Na przykład uczucie głodu motywuje do poszukiwania pożywienia, tęsknota za osobą bliską skłania do podejmowania kontaktu z nią.

Motywacja jest niezwykle istotna w każdej dziedzinie życia. Dotyczy to także edukacji. W procesie codziennego uczenia się, każdy człowiek wykazuje pewne potrzeby i dążenia. Uczymy się po to, aby zaspokoić głód wiedzy, zrealizować określone ambicje lub osiągnąć konkretne cele.

Motywacja może mieć charakter zewnętrzny, wewnętrzny lub mieszany. Motywacja zewnętrzna występuje wówczas, kiedy człowiek podejmuje działanie z przyczyn niezależnych od siebie. Motywacja wewnętrzna to  wewnętrzne, naturalne i spontaniczne, osobiste pragnienie realizacji jakiegoś celu. W życiu człowieka  motywacja bardzo często ma charakter mieszany, a więc osoba podejmuje działanie z powodów zarówno zależnych, jak i niezależnych od siebie. Można powiedzieć, że dotyczy to również nauki szkolnej.

Uczniowie chodzą do szkoły przede wszystkim dlatego, że nakłaniają ich do tego rodzice oraz obowiązujące przepisy prawne. Z czasem jednak zauważają, że wiedza jest nie tylko potrzebna, ale i konieczna, a przyswajanie informacji przynosi określone korzyści. Wówczas motywacja do nauki staje się motywacją bardziej wewnętrzną.

Motywowanie  uczniów do nauki to ważny obowiązek rodziców i nauczycieli. Każde dziecko powinno jednak kształtować także własną, osobistą i niezależną motywację do rozwoju. Aby nauka miała długotrwałe i owocne efekty, motywacja powinna nosić następujące cechy:

• Szczerość i autentyczność -  oznacza faktyczne, nieudawane zaangażowanie w proces przyswajania wiedzy i rozwoju osobistego.
• Ciągłe wzbudzanie i odnawianie -  długotrwały wysiłek zazwyczaj prowadzi do spadku poziomu motywacji. Dlatego należy poszukiwać ciągle nowych jej źródeł.
• Powiązanie z innymi dziedzinami życia – motywacja jest silniejsza, jeśli korzyści z działania wiążą się z pozytywnymi doznaniami w różnych aspektach codziennego funkcjonowania.

 

                                                          pedagog szkolny- Barbara Lula

 

 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ABC POCZUCIA WŁASNEJ WARTOŚCI 

Zapraszam do obejrzenia prezentacji:

B._Lula_ABC_poczucia_wlasnej_wartosci.pptx

Przykłady różnic pomiędzy cechami osobowości zewnętrznej i wewnętrznej:

1. Komicy, standuperzy ( czyt.stendaperzy), wodzireje, aktorzy itd. – zawodowo zajmują się rozśmieszaniem, a często cierpią na depresję, w tej grupie częste są samobójstwa (choćby Robin Williams komik i aktor).
2. Menedżerowie – często bywają zewnętrznie ekspansywni, przebojowi, płacą za to zdrowiem psychicznym i fizycznym, ponieważ somatyzują stres (wyrażają lęk poprzez zaburzenia fizyczne).
3. Zawodowi twardziele, jak bokserzy, zapaśnicy, zawodnicy MMA (mieszane sztuki walki) – bardzo często w życiu prywatnym bywają zagubieni i nieporadni, zwłaszcza w związkach uczuciowych i rozwiązywaniu problemów.
4. Lekarze i inne osoby ze służby zdrowia – muszą wrażliwość na ludzką krzywdę czasami ukrywać pod maską obojętności, bo w przeciwnym razie nie byliby w stanie wytrzymać obciążenia emocjonalnego. Często kończy się to wypaleniem zawodowym.
5. Psychoterapeuci, trenerzy, doradcy personalni – w wielu sytuacjach sami sobie nie radzą, chociaż na zewnątrz muszą przyjmować pozę bardzo zaradnych i bezproblemowych.
6. Osoby publiczne, aktorzy, muzycy, politycy – pod maską przebojowości często ukrywają nieśmiałość i dużą lękliwość, pomimo pozornego opanowania stresu.
7. Policjanci kryminalni – wydają się być twardzi i odważni, płacą za to bardzo wysoką cenę w postaci zniszczonego zdrowia i rozbitych rodzin, nawet  patologicznego życia osobistego.
8. Pracownicy rozrywki – pomimo pozornego luzu i dezynwoltury (dezynwoltura to nadmierne, luźne, swobodne zachowanie) bywają nadmiernie spięci, niepewni swojej wartości, stąd też częsta ucieczka w alkohol czy inne używki.

 

 

Warto podkreślić, że prezentowanie konkretnych cech na zewnątrz, jeśli nie są prawdziwe, czasami rodzi pewne problemy emocjonalne, a nawet psychiczne. Aktor musi umieć odnaleźć się w każdej roli, ale udawanie kogoś, kim się na co dzień nie jest, jest bardzo trudne. Czasami aktorzy mają ogromne problemy z wyjściem z odgrywanej roli. Mówi się czasem, że maska wrasta w osobowość. W takich sytuacjach konieczna bywa interwencja terapeutyczna,  ponieważ po zakończeniu pracy nad danym filmem czy sztuką teatralną, aktor nie może odnaleźć się w swoim normalnym życiu, nie potrafi znowu być sobą. Zwłaszcza, kiedy nadmiernie wchodzi w rolę i zbytnio się z nią identyfikuje. 

 

Uczucia i zachowanie, a cechy osobowości – nie należy mylić uczuć i zachowania z cechami osobowości. Każdy czasami przeżywa ataki złości, ale nie oznacza to, że jest z zasady agresywny. Człowiek przeżywający lęk nie musi być osobą strachliwą, niemiły nie musi być chamem (i odwrotnie, miły może na co dzień być chamem…).

Podobnie jest z zachowaniem – to, co człowiek w danym momencie robi, zależy od dziesiątek tysięcy zmiennych (czynników, powodów). Nie zawsze zachowanie wypływa z cech charakteru, czasami jest funkcją sytuacji – na przykład wtedy, kiedy człowiek zaatakowany agresywnie się broni. Zazwyczaj zachowanie ludzkie jest wypadkową cech charakteru i cech sytuacji.  

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

„ NIEPOKOJĄCY NOWY TREND”

     

Zapewne każdy z Nas słyszał o Huggy Wuggy.  To uroczy niebieski pluszak, który uwielbia się przytulać. Słodkie, prawda? Szkoda tylko, że potem w morderczym uścisku zadusza swoją ofiarę na śmierć. Niestety jest to powtórka kultowej gry Squid Game. Tym razem to moda na niebieskiego pluszaka, a na place zabaw i szkolne korytarze wkroczyła nowa zabawa w zabijanie. Huggy Wuggy to duży pluszowy  stworek, który ma długie ramiona
i nogi. Ma miękkie niebieskie futerko. Nosi jasnoniebieską muszkę i ma charakterystyczny uśmieszek. Ta z pozoru sympatycznie wyglądającą postać tak naprawdę wcale nie jest miła. Gdy przyjrzymy  się jej bliżej , na niektórych jej wizerunkach zauważyć można małe ostre zęby, które są... zabarwione krwią. Huggy Wuggy jest postacią z horroru. Akcja tego horroru toczy się w opuszczonej fabryce zabawek, gdzie gracze mają za zadanie rozwiązać zagadki.  Podczas rozwiązywania zagadek upiorne lalki polują na gracza, którego chcą przytulić. Jednak nie jest to uścisk troskliwego Misia. Rozgrywka zamienia się w walkę o przetrwanie. Jeśli gracz się dobrze nie ukryje Huggy Wuggy "przytuli go tak, że wyda ostatni oddech. Podobnie jak to było ze Squid Game dzieci zaczynają naśladować zachowania „ troskliwego” pluszaka. Dzieci przytulają się do siebie i czasem szepczą do ucha wulgaryzmy. Niestety dzieje się tak, że nie wszyscy rodzice sprawdzają co dziecko ogląda w sieci i w nieświadomości, że to coś złego zakupują dzieciom tą „ uroczą” maskotkę. W dzisiejszych czasach my rodzice powinniśmy być czujni i reagować na każdą nowość,
o której mówi dziecko i sprawdzić co to jest. Częste rozmowy z dziećmi na temat ich fascynacji być może ustrzegą je przed popełnieniem błędu i nie doprowadzą do naśladowania niewłaściwych zachowań. Musimy pamiętać, że to na  Nas rodzicach spoczywa obowiązek wychowania dziecka, i że internet nie zawsze jest bezpieczny.

 

 

Pedagog szkolny- Dorota Graczyk

------------------------------------------------------------------

Dlaczego warto jeździć na wycieczki?

 

 

Człowiek jest istotą obdarzoną nieograniczoną potrzebą poznawania świata. Dzięki temu, na przestrzeni dziejów stopniowo zasiedlił całą kulę ziemską, a w XX wieku wybrał się nawet na Księżyc. Na przekór wszelkim wątpliwościom i obawom, wielcy odkrywcy przemierzyli lądy i oceany, zdobyli przestrzeń powietrzną, podmorską i podziemną. Trwają przygotowania do eksploracji bardziej odległych części Układu Słonecznego i być może już niebawem ludzie staną na Marsie… Idea, która jeszcze niedawno wydawała się niedorzeczną, obecnie nabiera realnych kształtów.

Większość osób uwielbia podróże i często przemieszcza się, realizując dłuższe lub krótsze wycieczki. Ludzki świat staje się coraz bardziej mobilny i stale rosną możliwości komunikacji. Rozwój technologii pozwala dzisiaj przebywać tysiące kilometrów w ciągu kilku godzin. Podróże, które najwytrwalszym dawniej zajmowały miesiące, a nawet lata, dzisiaj trwają niedługo i są dostępne dla każdego. Warto intensywnie z tego korzystać.

Znane powiedzenie mówi, że podróże kształcą. Wszelkie wyjazdy zwiększają wymiar naszego osobistego świata i poszerzają nasze horyzonty. Wycieczki są wartościowe, bo:

• pozwalają oderwać się od codzienności i przeżyć emocjonującą przygodę,
• dają możliwość gromadzenia wiedzy i nowych wrażeń,
• zbliżają do ludzi, zarówno tych znanych, jak i całkiem nowych,
• umożliwiają poznawanie innych kultur, sposobów życia, obyczajów,
• skutkują regeneracją i rewitalizacją fizyczną i psychiczną, pomagają zachować dobre zdrowie,
• zwiększają  samodzielność, samowystarczalność, zaradność i dzielność,
• kształcą i podtrzymują ducha , zdobywania i przedsiębiorczości,
• przyczyniają się do porozumienia pomiędzy ludźmi wszelkich narodowości i kultur – wzmacniają przyjaźnie i pokój na świecie,
• opóźniają starzenie się człowieka – podobno toczący się kamień nie obrasta mchem.

Niezależnie od tego, czy się to komukolwiek podoba, czy nie, świat staje się globalną wioską. Z tego punktu widzenia, gatunek ludzki powinien przejawiać coraz bardziej posuniętą integrację. Odbywa się to głównie dzięki masowo realizowanym podróżom. W interesie każdego z nas leży budowanie pozytywnych, międzyludzkich więzi, ponad wszelkimi podziałami, niechęcią czy nienawiścią.

Integracja nie wyklucza jednak różnorodności. Podróżując po świecie, wszyscy kolportujemy własne, rodzime wartości we wszelkich zakresach życia. Każdy z nas może stać się globalnym ambasadorem swojego kraju czy regionu, ale także poglądów, przekonań i postaw. Dlatego tak ważna jest wysoka kultura podróżowania. Dbając o siebie, pamiętajmy o odpowiedzialności za innych ludzi. Oni mają takie same prawa.

Organizując i biorąc udział w wyjazdach, warto pamiętać o kilku ważnych kwestiach:

• Starajmy się angażować w inicjatywy, które wszechstronnie nas rozwiną. Najlepiej takie, które poza ruchem i zmianą miejsca pobytu, oferują nabywanie wiedzy i doświadczenia.
• Odpoczynek aktywny jest bardziej wartościowy od biernego. Zamiast leżeć w hotelu, przed telewizorem, wybierzmy obóz wędrowny, sportowy lub biwak.
• Szukajmy takich miejsc, które są inne, niż nasze codzienne otoczenie. Starajmy się pobudzać organizm ciągle nowymi bodźcami.
• Korzystajmy z okazji i próbujmy nowych rzeczy. Poszukujmy swojego miejsca w świecie.
• Z szacunkiem, tolerancją i przyjaźnią odnośmy się do innych kultur i obyczajów. Na świecie jest dość miejsca dla wszystkich.
• Zostawiajmy po sobie tylko dobre wrażenie i pozytywne wartości. Dbajmy o ludzi i środowisko naturalne, nie naruszajmy równowagi miejsc, które odwiedzamy.
• Wybierajmy miejsca bezpieczne, zadbajmy o własny dobrostan. Korzystajmy z serwisów informacji turystycznej – planujmy podróże w sposób przemyślany.
• Budujmy porozumienie, nawiązujmy przyjaźnie, bądźmy otwarci i szczerzy, szanujmy wszystkich wokół. To z pewnością wróci do nas.
• Wyjazdy grupowe są bezpieczniejsze i często bardziej radosne, niż samotne. Korzystajmy z dobrych przykładów, inspirujmy i zachęcajmy innych.

 

                                                                           

                                                                         pedagog szkolny-  Barbara Lula

 

 

 

 

 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

 

 

Funkcjonowanie uczniów z zaburzeniami ze spektrum autyzmu (w tym z zespołem Aspergera)

 

 

Zaburzenia ze spektrum autyzmu stanowią duże wyzwanie dla nauki i społeczeństwa. Autyzm jest poważnym zaburzeniem rozwojowym, przejawiającym się w trudnościach z przystosowaniem do codziennego życia. Osoby z takim problemem mogą nie rozwijać się prawidłowo. Ich funkcjonowanie intelektualne i interpersonalne odbiega od przyjętych standardów. Mogą mieć nieco dziwne, niecodzienne potrzeby i przyzwyczajenia. Czasami ujawniają problemy z odnajdywaniem się w zwykłych sprawach życiowych.  

Współcześnie uważa się, że żaden problem czy choroba nie powinny wykluczać osoby z normalnego życia. Zgodnie z ideą integracji, osoby z wszelkimi niepełnosprawnościami powinny w miarę możliwości bywać w miejscach publicznych, realizować naukę i pracę na  zasadach obowiązujących wszystkich uczniów. Dotyczy to także dzieci z zaburzeniami z kręgu autyzmu.

 Uczniowie tacy mają prawo uczęszczać do szkół powszechnych. Powinni przebywać w towarzystwie innych dzieci, starać się nawiązywać i rozwijać kontakty społeczne. Nowoczesne społeczeństwa przyjmują odpowiedzialność za osoby słabsze i gorzej przystosowane, starają się je wspierać we wszechstronnym rozwoju. Także dzieciom z autyzmem należy starać się stworzyć bezpieczne, przyjazne warunki do życia. Kontakt z osobami z niepełnosprawnością uczy tolerancji i szacunku dla odmienności. Przedmiotem złośliwości czy prześladowania stać się może każdy, a różnica pomiędzy osobą „zdrową”, a człowiekiem „zaburzonym”, jest jedynie umowna.   

Na temat zaburzeń autystycznych napisano już bardzo wiele. Dzisiaj spróbujmy jednak spojrzeć na autyzm nieco inaczej.

Autyzm to nie tylko grupa poważnych zaburzeń rozwojowych. Pojęcie to oznacza także pewną cechę osobowości. Cecha ta w określonym stopniu występuje u każdego człowieka. W tym rozumieniu, autyzm oznacza pewien rys charakteru - tendencję do izolacji i samotnictwa, słabe nawiązywanie kontaktów, upodobanie do przebywania we własnym, intymnym świecie. Przeciwieństwem cechy autyzmu jest syntonia, oznaczająca  współbrzmienie z otoczeniem społecznym, chęć i umiejętność wchodzenia w żywe, intensywne i zadowalające kontakty międzyludzkie.

Autyzm i syntonia to dwa bieguny tego samego wymiaru – w psychologii mówi się o tzw. proporcji autystyczno-syntonicznej. Pojęcie wymiaru oznacza w tym przypadku, że każdy człowiek zajmuje pewną pozycję na osi „autyzm-syntonia”, a inaczej mówiąc , że każda osoba jest w pewnym stopniu autystyczna i w pewnym stopniu syntoniczna. Każdą jednostkę ludzką można umieścić gdzieś pomiędzy autyzmem a syntonią.

Osoby o wysoce nasilonej cesze autyzmu, postrzegane są przez otoczenie jako inne, wycofane, towarzysko bierne, niechętne do kontaktów. Taki rys w osobowości ujawniało wiele wybitnych, docenionych przez historię osób. U wielu znakomitych naukowców, artystów i przedstawicieli innych zawodów, stwierdza się nasiloną cechę autyzmu. Nie znaczy to wcale, że są oni gorsi lub mniej wartościowi. Wręcz przeciwnie – cechy autystyczne oznaczać mogą koncentrację na mniej oczywistych, mało widocznych kwestiach, duże zdolności twórcze i innowacyjne. Nie przesądzają o złym charakterze. Sam autyzm nie ma tu żadnego znaczenia, bo żadna pojedyncza cecha nie definiuje jednostki ludzkiej.

Na autyzm jako zaburzenie rozwojowe również można i należy spojrzeć właśnie w ten sposób. Osoby z zaburzeniami z grupy autystycznej funkcjonują na co dzień inaczej, niż większość ludzi. Mają swój własny świat i odmiennie spostrzegają rzeczywistość. Wykazują też niecodzienne potrzeby i przyzwyczajenia. Bywają nadwrażliwe na pewne bodźce i sytuacje, np. dotyk, hałas.

Wychowujmy swoje dzieci w atmosferze tolerancji i szacunku do wszystkich ludzi. Uczmy je niesienia pomocy i powstrzymywania się od złośliwości. Nie pozwól, żeby kiedykolwiek znajdowały przyjemność w cudzym dyskomforcie i cierpieniu. Wytłumaczmy im, że dzieci z zaburzeniami autystycznymi są takimi samymi ludźmi, jak wszyscy inni.

Pamiętajmy także, że złośliwe dokuczanie innym osobom jest przestępstwem. Przestępstwo to nosi nazwę nękania i może zostać zgłoszone w prokuraturze.      

 

                                                                              pedagog szkolny – Barbara Lula

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

Akcje pomocowe

Miarą twojego człowieczeństwa jest wielkość twojej troski o drugiego człowieka.

ks. Mieczysław Maliński

 

 

W procesie wychowania wielokrotnie podkreślamy, jak ważne jest wzajemne pomaganie sobie. Człowiek nie żyje w izolacji, lecz zwykle jest częścią pewnej grupy społecznej. Takie grupy tworzą większe zbiorowości, z których budowana jest społeczność globalna. Nietrudno wykazać, że potrzeby, dążenia i interesy jednostek i grup ludzkich, są ze sobą powiązane. Wzajemne świadczenie sobie dobra w wymiarze osobistym i interpersonalnym, przekłada się na dobro ogólne.

Nasza szkoła intensywnie angażuje się w działania pomocowe. W ostatnim czasie realizowaliśmy równolegle dwie bardzo ważne akcje.

Jak wszyscy wiemy, trwa wojna w Ukrainie. Społeczeństwo oraz poszczególne społeczności regionalne i lokalne Polski  dały wyraz wielkiej solidarności oraz gorącego ducha braterskiej pomocy. Polacy w sposób niezwykle zaangażowany i serdeczny organizują akcje pomocowe dla przybywających z Ukrainy uchodźców. Szkoła w Słońsku również przyłączyła się do ogólnopolskich akcji, mobilizując oraz zachęcając uczniów i rodziców do udziału w zbiórkach niezbędnych zasobów, które przekazywane są odpowiednim instytucjom pomocowym. W akcję zaangażowali się wszyscy członkowie naszej szkolnej społeczności - dzieci, rodzice, nauczyciele ,dyrekcja szkoły we współpracy z Urzędem Gminy Słońsk.

Pomaganie wschodnim sąsiadom jest naszym ważnym obowiązkiem moralnym. Z drugiej strony nie należy zapominać o osobach, które potrzebują intensywnego wsparcia tutaj, na miejscu, z powodów innych niż wojna. Iga Czekalska to mała dziewczynka, cierpiąca na bardzo poważną chorobę (SMA). Dzięki otwarciu naszej „Cukierni Aniołów”, zebraliśmy znaczne środki na jej leczenie. Akcja ta była kolejnym wyrazem  życzliwości wielu osób  gotowych do niesienia bezinteresownej pomocy.

Opisane działania nie mają charakteru jednorazowego. Chcemy, żeby nasza szkoła stale uczestniczyła w podobnych akcjach. Niesiemy pomoc z pełnym przekonaniem, że rozdawane dobro prędzej czy później wraca do darczyńcy. Podejmowane przez nas działania kształtują naszą wspólną rzeczywistość. Dzielenie się pozytywnymi emocjami oraz wzajemne wspieranie się jest zawsze lekcją człowieczeństwa. W obliczu wszelkich zagrożeń współczesnego świata, pomaganie potrzebującym stanowi podstawę niezniszczalnej, ponadczasowej moralności.

Warto pamiętać, że w takich działaniach zwykle liczy się czas. Osoby, które znalazły się w trudnej sytuacji zazwyczaj potrzebują pomocy natychmiast. Powinniśmy działać szybko, ale jednocześnie w sposób racjonalny i zorganizowany. Każdą akcją pomocową zarządzać powinny odpowiednio przygotowane osoby/instytucje.

W procesie wychowania dzieci i młodzieży staramy się, aby pomaganie stało się nawykiem. Chęć niesienia pomocy powinna być naturalną potrzebą każdego człowieka. Tylko dzięki temu idea wzajemnego wspierania się może przetrwać próbę czasu,  dotyczy to szczególnie działań długoterminowych i cyklicznych.

   

                                                                                        pedagog szkolny- Barbara Lula  

 

 

 

 

Samoakceptacja

 

 

 

 

Każdy człowiek ujawnia określone cechy osobiste. Wzrastając, jednostka ludzka gromadzi wiedzę i doświadczenia, przyswaja pewne umiejętności, kompetencje, przyzwyczajenia czy nawyki. Dzięki temu buduje własną tożsamość i staje się bytem odrębnym od innych, a z drugiej strony - może wchodzić w kontakty interpersonalne i społeczne, stawać się częścią zbiorowości i wspólnot.

Oryginalność i niepowtarzalność każdego człowieka jest wartością szczególną. To dzięki takim cechom, świat społeczny jest barwny, atrakcyjny i interesujący. Poza tym, to właśnie dzięki różnorodności, ludzie mogą się wzajemnie uzupełniać, kreować nowe zasoby i stymulować rozwój cywilizacji.

Każda jednostka ludzka wykazuje cechy i dyspozycje, które mogą być interpretowane pozytywnie lub negatywnie. Kultura i wpływ społeczny, nakazują pewne zjawiska indywidualne uważać za pożądane i wartościowe, inne zaś za szkodliwe, naganne i nieakceptowalne. W dużej mierze to dzięki wzorcom zbiorowym, człowiek w określony sposób ocenia samego siebie. Samoocena to właśnie zbiór przekonań osoby na temat własnych cech, atrakcyjności interpersonalnej, wartości czy przydatności dla innych.

Samoocena jest w psychologii uważana za jeden z najbardziej istotnych konstruktów, warunkujących nie tylko bieżące samopoczucie i nastrój, ale także możliwości rozwojowe człowieka w długoterminowej perspektywie czasowej. Każda osoba żywi pewne przekonania co do samej siebie. Uważa się za atrakcyjną i wartościową lub przeciwnie – za nieważną, mało znaczącą czy wręcz godną pożałowania. Warto wspomnieć, że samoocena wykazuje pewną zmienność i naturalne wahania w czasie.

Bieżąca samoocena jest zwykle wynikiem porównania pomiędzy tzw. „ja idealnym”, czyli zbiorem przekonań osoby na temat tego, jaką powinna być, a „ja realnym”, czyli poglądami człowieka na temat tego, jakim aktualnie jest. Im większa jest stwierdzana rozbieżność, tym niższa jest samoocena.

W interesie każdego człowieka leży budowanie pozytywnej, ale realistycznej samooceny. Każda jednostka ludzka ma zarówno zalety, jak i wady. Człowiek stanowi jednak wartość samą w sobie – ujawnia ogromny potencjał rozwojowy i dysponuje możliwościami wpływania na własne środowisko i inne osoby. Umiarkowanie pozytywna samoocena przyczynia się do dobrego samopoczucia i silnej motywacji do działania. Poza tym, pozwala osobie traktować innych z szacunkiem, tolerancją i zrozumieniem.

Rozwijanie pozytywnej samooceny u dziecka jest jednym z najważniejszych zadań rodziców, opiekunów i wychowawców. Pozytywny obraz samego siebie, można u dzieci kształtować dzięki zastosowaniu następujących zasad:

• Traktuj dziecko jak partnera, szanuj jego uczucia, potrzeby i dążenia
• Zwracaj dziecku uwagę na jego pozytywne cechy
• Udzielaj dziecku wzmocnień w postaci pochwał i zachęt
• Motywuj dziecko do rozwoju i doceniania własnych osiągnięć
• Ucz dziecko szacunku i tolerancji dla innych jednostek ludzkich
• Przekazuj dziecku umiejętność akceptacji cech, których nie można zmienić i zachęcaj do zmian w obszarach, które są podatne na kształtowanie
• Wzmacniaj w dziecku poczucie własnej wartości, szanując jego godność i realizując prawa

Nie dopuszczaj, aby samoocena wyszła poza granice realności. Nieuzasadnione zadowolenie z siebie i przekonanie o własnej wyższości, nie ma nic wspólnego z pozytywną samooceną. Poprawnie zbudowany obraz samego siebie zawiera świadomość zarówno własnych zalet, jak i wad.

                                         

                                                    pedagodzy szkolni – Barbara Lula  Dorota Graczyk    

 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Wielkość i postęp moralny narodu można ocenić na podstawie sposobu,

w jaki traktuje on zwierzęta.

Mahatma Gandhi

 

Miłość do zwierząt jest ściśle związana z dobrocią charakteru i można śmiało powiedzieć, że ci, którzy są okrutni wobec zwierząt, nie mogą być dobrymi ludźmi.

Artur Schopenhauer

Cywilizacja ludzka istnieje dzięki przyrodzie naturalnej i rozwija się w jej bezpośrednim sąsiedztwie. W oderwaniu od środowiska naturalnego, ludzie nie mają żadnych szans przetrwania, nawet pomimo wszelkich, choćby najbardziej błyskotliwych wynalazków nauki i techniki. Człowiek przywykł do działania z pozycji decydującego o wszystkim władcy. W biegu postępu ludzkość zapomniała, że sama reprezentuje świat zwierząt i że zwierzęta są naturalną, oczywistą i niezbędną częścią ludzkiej rzeczywistości. W pogoni za potocznie rozumianym sukcesem, realizując własne, często egoistyczne ambicje, wszyscy działamy na szkodę przyrody, w tym także zwierząt.

Już od zarania dziejów zwierzęta towarzyszą człowiekowi na każdym kroku, niemal w każdej dziedzinie życia. Jeszcze stosunkowo niedawno, większość gospodarstw domowych wykorzystywała pracę zwierząt. Z czasem zwierzęta stały się także źródłem i przedmiotem typowo humanistycznych, najwyższych wartości, takich jak przywiązanie, przyjaźń i miłość.

Na przestrzeni tysiącleci, szczególna więź powstała pomiędzy człowiekiem a psem. Od momentu udomowienia wilka, to właśnie pies stał się  najlepszym przyjacielem i towarzyszem człowieka, dzieląc z nim wszelkie trudy i wysiłki, radości i smutki codzienności. Psy wykazują wybitne przywiązanie do ludzi, a potrzeba i chęć przebywania w ludzkim towarzystwie jest u nich cechą wrodzoną. Mawia się czasem, że pies jest najlepszym przyjacielem człowieka i jednym stworzeniem, które kocha go bardziej, niż samego siebie. To ostatnie wydaje się być ciekawą przeciwwagą dla ludzkiego egoizmu i nadmiernej miłości własnej.

W wielu domach, otoczony miłością, troską, ochroną i wsparciem pies jest niemal pełnoprawnym członkiem rodziny. Bywa, że bierze udział w zabawach z dziećmi, pilnuje je i z bezgranicznym poświęceniem występuje w ich obronie. Pełni rolę stróża posesji, towarzyszy ludziom na wakacjach i podczas wszelkich innych wyjazdów.

Psy pracujące oddają ludziom ogromne usługi. Z wielkim zaangażowaniem wykonują odpowiedzialne obowiązki w wojsku, policji i straży pożarnej, wodnym i górskim pogotowiu ratunkowym i wielu innych miejscach. Ludziom niewidomym zastępują wzrok, prowadząc swoich podopiecznych w dowolne miejsca. Z całą pewnością, psy zasługują na nasz szacunek i miłość. Niestety, nie każdy człowiek zasługuje na psa…

Każdego roku, w całym kraju, tysiące czworonogów zostają porzucone i pozostawione na pastwę losu. Policja i organizacje ochrony zwierząt notują masę przypadków znęcania się i maltretowania psów. Dość często domowe psy egzystują w okropnych, niegodnych żadnego stworzenia warunkach. Traktowane jak sprzęt roboczy, spędzają życie przywiązane do budy czy drzewa, pilnując posesji gnuśnych i okrutnych gospodarzy.    

Pamiętaj:

• Pies jest żywą, szlachetną i inteligentną istotą. Czuje i przeżywa, kocha i cierpi tak, jak Ty.
• Pies nie jest zabawką ani urządzeniem. Nie można się go pozbyć, kiedy się znudzi lub rozchoruje.
• Jeśli nie jesteś naprawdę pewien, czy chcesz mieć psa, znajdź sobie inną rozrywkę. Pies to przede wszystkim ogromna odpowiedzialność.  
• Zanim zdecydujesz się na zakup czy przygarnięcie psa, zastanów się, czy podołasz związanym z tym obowiązkom.
• Czytaj książki i artykuły o psach. Oglądaj odpowiednie programy edukacyjne. Staraj się zdobywać wiedzę o czworonogach – jest nie tylko potrzebna, ale też interesująca, a czasem wręcz fascynująca.
• Wspieraj schroniska dla psów. To miejsca, w których porzucone zwierzęta otaczane są odpowiednią opieką.
• Zastanów się, czy chcesz lub musisz mieć psa z profesjonalnej hodowli. Dobrą alternatywą jest adoptowanie porzuconego psa ze schroniska.
• Jeśli masz już psa, dbaj o niego tak, jak o każdą osobę, na której Ci zależy. Pies z pewnością odwzajemni Twoje uczucia.
• Twój stosunek do psa w dużej mierze określa Twoje człowieczeństwo. A to, w jaki sposób o niego dbasz, z pewnością kształtuje Twój wizerunek.
• Nigdy nie porzucaj swojego psa. Psy są częścią historii człowieka, a Twój pies jest częścią Ciebie.

 

 

                                               Pedagog szkolny – Barbara Lula

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Jest mnóstwo rzeczy, które przyniosły mi wiele dobrego, choć nie przyniosły mi żadnego zysku. Taką rzeczą są właśnie Święta Bożego Narodzenia. Oczywiście, jest to czas hołdu i czci dla samego wydarzenia, ale dla mnie te święta to także miły czas dobroci, wybaczania i miłosierdzia.

 

Charles Dickens, Opowieść wigilijna

 

 

 

Zbliżają się Święta Bożego Narodzenia. Dla większości z nas jest to czas bardzo ważny ze względów religijnych i duchowych. W tradycji chrześcijańskiej, święta te upamiętniają przyjście na świat Zbawiciela ludzkości – Jezusa Chrystusa. Chrześcijanie obchodzą te dni ze szczególnym nabożeństwem, przykładając wielką wagę do tradycyjnych obrzędów religijnych, biorąc udział w kościelnych i domowych uroczystościach. Również dla wielu osób spoza kręgów chrześcijańskich, święta te są ważnym wydarzeniem, przede wszystkim ze względu na przyjęte tradycje rodzinne i wspólnotowe.

Świętom Bożego Narodzenia towarzyszy w naszym kręgu kulturowym specyficzna, bardzo niezwykła atmosfera. Ich klimat  wyznaczany jest przede wszystkim przez osobiste i wspólne doznania uczestników. Boże Narodzenie jest okazją do życzliwych kontaktów z najbliższą rodziną, przyjaciółmi i znajomymi. W wielu środowiskach dokłada się starań, aby czas ten przebiegał w atmosferze radości, wzajemnego ciepła, zrozumienia, miłości, szacunku i tolerancji. Poszczególne obrzędy i zwyczaje ukierunkowane są nie tylko na celebrowanie ważnych faktów religijnych, ale także na stworzenie odpowiednich warunków do nawiązywania, budowania i podtrzymywania więzi międzyludzkich.  

            Realizacji takim celom służą różne zwyczaje. Ciepła atmosfera tworzona jest między innymi dzięki odpowiednim dekoracjom świątecznym. W wielu domach wykonuje się liczne ozdoby i stroiki, a świętowanie połączone jest ze spożywaniem oryginalnych potraw świątecznych. Ważne, centralne miejsce, zajmuje wśród dekoracji bożonarodzeniowa choinka, uwielbiana przede wszystkim przez najmłodszych uczestników świąt. Zwyczaj wzajemnego obdarowywania się prezentami sprzyja tworzeniu klimatu bliskości i życzliwości.   

Boże Narodzenie to bardzo wyjątkowy czas miłości, pojednania, wybaczania i innych, pozytywnych emocji. Uważa się powszechnie, że  święta te powinny przebiegać w spokojnej, rodzinnej atmosferze, z dala od trudnych spraw dnia codziennego. Uczestnicy powinni odłożyć na bok wzajemną niechęć czy konflikty, koncentrując się na porozumieniu i odnawianiu więzi.

Każdy z nas zobowiązany jest do zadbania o osoby, które mogą być samotne czy niesamodzielne. Dzielenie się dobrymi emocjami i wszelkimi pozytywnymi wartościami, uznać można za interpersonalny i społeczny cel Świąt Bożego Narodzenia. Niezależnie od własnego zaangażowania religijnego, każda osoba, dla której Boże Narodzenie jest ważne, powinna dokładać starań, aby tradycyjne, związane z nim dobra, mogły być rozdzielone pomiędzy wszystkich ludzi.

Mówi się czasem, że dobro to taka waluta, która mnoży się dzięki dzieleniu. Oznacza to, że im więcej jej rozdajesz, tym więcej otrzymujesz. Jest  to zasada szczególnie dobrze pasująca do idei Świąt Bożego Narodzenia. Pamiętajmy, że święta te to okres pojednania całej ludzkości. Starajmy się wytworzyć jak najwięcej świątecznego ciepła i życzliwości, mając na uwadze, że czasami najlepszym prezentem może być po prostu czas, który poświęcamy innym ludziom.   

Budowanie świątecznej atmosfery odbywa się dzięki okazywaniu zainteresowania i uwagi, nawiązywaniu kontaktów i odświeżaniu znajomości. Poprzez ciepłe gesty wobec innych osób, wybaczanie, otaczanie opieką potrzebujących i sygnalizowanie pozytywnych, dobrych emocji. Rozdawanie życzliwości szybko skutkuje polepszeniem klimatu w każdej grupie czy środowisku. Dotyczy to także zbiorowości szkolnej.

Bądź życzliwy dla wszystkich. Okazuj chęć wsparcia i pomocy. Składaj życzenia świąteczne, pamiętając o bliższych i dalszych znajomych. Nie wahaj się wyjść z inicjatywą – zawsze możesz odświeżyć dawne kontakty. Dobro jest jak świąteczna kula śnieżna – im dalej się toczy, tym większa się staje.

 

Najlepsze życzenia świąteczne wszystkim dzieciom, młodzieży i dorosłym. Niech Święta Bożego Narodzenia będą  czasem miłego wypoczynku oraz rodzinnej i bliskiej  atmosfery.

 

                                                                    Pedagog szkolny- Barbara Lula

   

 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

21 listopada - Światowy Dzień

Życzliwości i Pozdrowień

 

O dobrodziejstwie życzliwości

 

Motto: Przez czynienie sobie dobra nawzajem - do dobra ogólnego

prof. Jigõro Kanõ, twórca sztuki walki judo

 

Znaczna większość ludzi funkcjonuje na co dzień w grupach społecznych. Jest tak również w przypadku uczniów szkół. Każda placówka szkolna tworzy silnie zintegrowaną społeczność, złożoną przede wszystkim z dzieci i młodzieży oraz personelu instytucji. Poza tym, członkowie społeczności szkolnej wchodzą w szersze kontakty społeczne, komunikując się z przedstawicielami innych organizacji, gośćmi szkoły, a na wyjściach poza szkołę i wycieczkach, nawet z przechodniami.

Kontaktując się ze sobą, ludzie tworzą pewien klimat interpersonalny, który potocznie nazwać można atmosferą. Atmosfera relacji międzyludzkich to bardzo ważny element codziennego życia człowieka. Współpracując i spotykając się, ludzie udzielają sobie wzajemnego wsparcia. Świadomość bliskości innych jednostek jest dla człowieka bardzo wspierająca i budująca, jeżeli pomiędzy nim, a innymi osobami pojawiają się pozytywne i wartościowe emocje. Zasadniczą rolą społeczeństwa jest wzajemne niesienie sobie pomocy przez poszczególne osoby. Ludzie od zawsze koncentrowali się w grupach właśnie po to, aby zapewniać sobie poczucie stabilności, bezpieczeństwa i pewności bytu.

Relacje międzyludzkie powstają w dużej mierze spontanicznie i naturalnie. Aby jednak zyskiwały właściwy kształt i wartość, należy nad nimi pracować. Komunikacja interpersonalna obejmuje takie elementy składowe, jak rozmowa, kontakt wzrokowy, mimika, czyli wyraz twarzy oraz postawa, gestykulacja i zagospodarowanie przestrzeni osobistej. Postawa to ułożenie ciała, gestykulacja to wykonywane kończynami ruchy, zaś przestrzeń osobistą tworzymy dzięki temu, że różne osoby dopuszczamy do siebie na różną odległość.

Z osobami obcymi człowiek zazwyczaj nie wchodzi w bliski kontakt, zachowując niezbędny w naszym kręgu kulturowym dystans. Znajomi witają się przez podanie ręki, a pozostając w kontakcie, przebywają dość blisko siebie. Osoby najbliższe dotykają się i przytulają, często wchodząc w bliski, a nawet intymny kontakt.

Każdy z wymienionych elementów jest ważny dla budowania pozytywnej atmosfery pomiędzy ludźmi. Bardzo istotne jest, aby każda osoba starała się obdarzać innych dobrą energią, poprzez bycie miłym, życzliwym, uprzejmym, sympatycznym i pomocnym.

Dlatego pamiętajmy o najważniejszych zasadach budowania codziennych kontaktów wzajemnych:

• uśmiechajmy się często do innych osób
• pozdrawiajmy swoich znajomych
• pozdrawiajmy nieznajomych (zawsze mogą stać się dobrymi znajomymi, a im więcej masz takich znajomych, tym bardziej jesteś bezpieczny…)
• rozmawiając z ludźmi, utrzymujmy kontakt wzrokowy, poświęcajmy im swoją uwagę
• starajmy się odwracać do swoich rozmówców przodem, utrzymując otwartą postawę ciała
• wykorzystujmy słowa uważane za wyraz kultury osobistej, takie jak proszę, dziękuję, przepraszam
• pomagajmy i prośmy o pomoc, jeśli jej potrzebujemy
• udzielajmy wsparcia osobom potrzebującym, starajmy się przekazywać pozytywne emocje.

Pamiętajmy, że zarówno dobre i pozytywne, podobnie złe i negatywne działanie prędzej czy później do Nas wróci. Osoby życzliwe cieszą się życzliwością innych. Im więcej jest pozytywnych, dobrych i autentycznych emocji, tym lepsza jest jakość naszego życia, a problemy wydają się mniej trudne.

 

                                                        pedagodzy szkolni

Barbara Lula i  Dorota Graczyk

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

Dzieci i rodzice – razem przeciwko problemom

      Wychowanie dzieci jest zadaniem rodziców, a w dalszej kolejności, także całego środowiska dorosłych. Jednak, zwłaszcza dzisiaj, dzieci biorą czynny udział w kształtowaniu własnego życia i planów na przyszłość. Powinny być przez rodziców traktowane po partnersku, z pełnym poszanowaniem osobistej odrębności i indywidualności. Z drugiej strony, rodzice powinni pamiętać, że to oni zawsze zachowują pozycję nadrzędną i podejmują najważniejsze decyzje. W miarę możliwości, w procesie tym należy brać pod uwagę potrzeby i preferencje, plany i ambicje, ale także uzdolnienia i kompetencje najmłodszych.    

Bardzo istotne jest, aby w toku wychowania stale prowadzić z dziećmi wartościowy, komunikatywny dialog. W tzw. systemowym rozumieniu rodziny zakłada się, że problemy dziecka są zawsze odzwierciedleniem zaburzeń systemu rodzinnego, a szerzej - społecznego. Oznacza to, że swym zachowaniem dziecko wyraża konkretne dysfunkcje rodzinne i środowiskowe. Jest specyficznym ambasadorem grupy rodzinnej, manifestuje bowiem wartości wychowawcze, ale także problemy emocjonalne swoich najbliższych.

W wielu sytuacjach dysfunkcyjne zachowania dzieci wynikają z problemów stwarzanych przez dorosłych, a przede wszystkim rodziców. Obserwując problemy dziecka, rodzice często nie zdają sobie sprawy z własnej, doniosłej, a nawet kluczowej roli w generowaniu trudności wychowawczych i edukacyjnych. Dla psychologa, pedagoga czy psychiatry, zachowanie dziecka jest źródłem ważnych informacji diagnostycznych na temat tego, co dzieje się w rodzinie i szerszym środowisku dziecka.

Dlatego rodzice wszystkich dzieci powinni bezwzględnie pamiętać, że własnymi problemami silnie obciążają potomstwo. Atmosfera w domu może przyczyniać się do sukcesów i postępów dziecka, ale może także sprawiać mu ogromne trudności w procesie dojrzewania. Rodzice powinni dbać o prawidłowy klimat wychowawczy, regulując własne nieporozumienia w taki sposób, aby podopieczni nie musieli dźwigać ich ciężaru. Poprawne i pełne wzajemnego szacunku relacje można zachować nawet wówczas, kiedy na skutek konfliktów małżeństwo rodziców ulega rozpadowi.  

Prawidłowy klimat wychowawczy sprzyja poprawnemu funkcjonowaniu dzieci. Wszelkie akty zachowania dysfunkcyjnego mogą być u najmłodszych konsekwencją braku odpowiedzialności i dojrzałości dorosłych. Pomiędzy rodzicami powinna panować zgoda co do ogólnego kierunku wychowania oraz porozumienie w zakresie postaw wobec dziecka. Jeśli takiej zgody nie ma, dziecko w naturalny sposób wykorzystuje różnice zdań dla realizacji własnych interesów. Wprowadza to jednak chaos w wyznawany przez dziecko system wartości moralnych. Dzieci bardzo szybko uczą się manipulowania swoim otoczeniem. Potrafią rozpoznać słabe punkty w zachowaniu i postawach rodziców.

W chwilach szczególnych kryzysów należy sięgać po pomoc specjalistyczną. Współcześnie najmłodsi narażeni są na liczne, bardzo poważne niebezpieczeństwa, takie jak przemoc fizyczna i wirtualna, narkotyki i inne używki czy pornografia i molestowanie seksualne. To, w jakim stopniu będą na wszelkie zagrożenia odporne, zależy przede wszystkim od rodziców. Nie należy zakładać, że jakiekolwiek dziecko jest odporne na wyzwania współczesnej codzienności. Poważne problemy wychowawcze mogą zdarzyć się we wszystkich rodzinach.

Należy pamiętać, że dziecko nie jest „małym dorosłym”, nie wykazuje życiowej  samodzielności i samowystarczalności. Nawet osoby dorosłe z wieloma problemami nie radzą sobie same i powinny sięgać po pomoc ze strony innych. Rodzice często ujawniają tendencję do ignorowania pojawiających się problemów lub „zamiatania spraw pod dywan”. Nie chcą dopuścić myśli, że ich dzieci mogą zachowywać się nieodpowiedzialnie albo powodować poważne problemy. Taka postawa jest bardzo niebezpieczna, skazuje bowiem dziecko na osamotnienie w obliczu poważnych zagrożeń. Wczesne reagowanie na pojawiające się komplikacje wychowawcze ma kluczowe znaczenie dla rozwiązania najbardziej niebezpiecznych kwestii.

Problemy w procesie wychowania dotyczyć mogą KAŻDEGO dziecka. Wszyscy rodzice powinni więc zachowywać czujność i wrażliwość na wszelkie niepokojące sygnały.

Zadaniem szkoły jest wszechstronne wspieranie dzieci i rodziców, między innymi w procesie rozwiązywania problemów wychowawczych. Placówki szkolne zatrudniają lub prowadzą ścisłą współpracę z odpowiednio przygotowanymi specjalistami – psychologami, pedagogami, lekarzami, prawnikami czy Policją. Rodzice nie powinni wahać się przed decyzją o skorzystaniu ze specjalistycznego wsparcia. Brak odpowiedniej reakcji może nasilać problem, a odwlekanie działania prowadzić może do sytuacji, w której będzie już za późno.              

Rodzice! Pamiętajcie, że:

• Bezpieczna i ciepła atmosfera domowa sprzyja prawidłowemu rozwojowi, ale pozwala też w porę rozwiązywać nieuniknione problemy.
• Wywołując w dziecku strach i poczucie winy powodujecie, że dziecko nie chce z Wami szczerze rozmawiać. Tymczasem otwarta i szczera komunikacja jest najważniejszym warunkiem wykrywania problemów i zagrożeń.
• Traktujcie swoje dzieci jako osoby myślące i czujące. Pozwalajcie im brać czynny udział w podejmowaniu ważnych decyzji.
• Słuchajcie tego, co mówią Wasze dzieci. Dziecko, które czuje się w domu bezpiecznie, chętnie opowiada o swoich problemach.
• To zwykle Wy, jako pierwsi, możecie zauważyć niebezpieczeństwo. Nie wahajcie się reagować.
• Możecie zawsze liczyć na wsparcie ze strony placówki szkolnej. Szkoła dysponuje odpowiednim zapleczem specjalistycznym i zawsze stara się Was wspierać w trudnych chwilach.
• Nie ulegajcie złudzeniu, że Wasze dziecko jest odporne na problemy, że nie może stwarzać zagrożeń. Każdy człowiek jest narażony na złe decyzje i zachowania.
• Prawem każdej błądzącej jednostki jest poszukiwanie i otrzymywanie pomocy. Człowiek jest istotą społeczną, a rolą społeczeństwa jest wspieranie jego poszczególnych członków.

                                                                        

                                                                                   pedagog szkolny- Barbara Lula

 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

APTECZKA PIERWSZEJ POMOCY EMOCJONALNEJ

to program profilaktyki uniwersalnej i promocji zdrowia

realizowane w naszej placówce.

kliknij w link i dowiedz się więcej:

apteczka

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

Bezpiecznych wakacji!

 

Zbliża się koniec roku szkolnego, a wraz z nim najbardziej przez uczniów upragniony początek wakacji. Wakacje to czas zasłużonego odpoczynku po 10 miesiącach intensywnej pracy. Jest to także okres regeneracji sił przed kolejnym rokiem nauki.

W miarę możliwości, odpoczynek powinien mieć charakter aktywny i twórczy. W wakacje można bowiem robić to, na co nie starcza  czasu lub energii w roku szkolnym. Dzieci i młodzież uwielbiają ruch na świeżym powietrzu, co wynika z naturalnych potrzeb rozwojowych człowieka. Odłóż smartfon, tablet i komputer. Wyjdź z domu i zdobywaj przestrzeń!

Aktywność fizyczna ma podstawowe znaczenie dla zdrowia i witalności. Mówi się czasem, że ruchu na świeżym powietrzu nie da się przedawkować, ponieważ wskazany jest w każdej niemal ilości. Ale rozrywki sportowe niosą ze sobą konkretne zagrożenia.

Dlatego bezwzględnie należy pamiętać o najważniejszych zasadach:

Nad wodą:

• Zabawa w wodzie jest bardzo przyjemna, ale może być także niebezpieczna.
• Przed wyprawą na kąpielisko, poczytaj o zasadach bezpieczeństwa w wodzie. W Internecie znajdziesz wiele wartościowych materiałów.
• Pływać wolno tylko w miejscach wyznaczonych. Nie kąp się w zbiornikach niesprawdzonych i nie objętych odpowiednią opieką.
• Pływaj tylko tam, gdzie pracują profesjonalnie przygotowani ratownicy Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego. W razie jakiegokolwiek zagrożenia, zwróć się do nich o pomoc. Zajrzyj też na stronę www.wopr.pl.
• Wprowadź do telefonu odpowiedni numer alarmowy. Na większości kąpielisk powinien być podany bezpośredni kontakt do ratowników.
• Nie podejmuj niepotrzebnego ryzyka. Zapoznaj się z zasadami użytkowania kąpieliska, przygotowania organizmu do wejścia do wody, podstawowymi zasadami pierwszej pomocy.
• Jeśli idziesz nad wodę, poinformuj o tym bliskie osoby. Nie kąp się w samotności!
• Zwracaj uwagę na innych użytkowników kąpieliska. Oni też mogą potrzebować Twojej pomocy.
• Nie pływaj w miejscach, w których nie masz dostępu do brzegu lub podłoża.
• Zdarza się, że toną nawet najlepsi pływacy. Nie ufaj nadmiernie swoim umiejętnościom – każdy może zasłabnąć lub stracić przytomność.
• Nie wchodź do wody, jeśli jesteś bardzo rozgrzany. Nie wskakuj do niej gwałtownie – wstrząs termiczny (reakcja na nagłą zmianę temperatury) jest bardzo niebezpieczny.
• Nie skacz do wody w miejscach, których nie znasz! Nieudane skoki do wody są jedną z najczęstszych przyczyn trwałej niepełnosprawności. Na odpowiednio przygotowanych kąpieliskach, bezpieczne miejsca do skakania (skocznie, trampoliny, słupki startowe, zjeżdżalnie) są odpowiednio oznaczone.  
• Unikaj nadmiernej ekspozycji na promienie słoneczne. Używaj okularów przeciwsłonecznych oraz kremów z filtrem.
• Bezwzględnie stosuj się do poleceń ratowników Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego i innych pracowników kąpieliska!

W lesie:

• Nie rozpalaj ognia poza miejscami wyznaczonymi. Stosuj się do zasad bezpieczeństwa ogniowego.
• Używaj środków przeciwko kleszczom, komarom i innym insektom.
• Nie oddalaj się nadmiernie od cywilizacji – unikniesz zabłądzenia i kontaktu z dzikimi zwierzętami.
• Nie zbliżaj się do miejsc, w których prowadzone są ciężkie prace leśne – łatwo tam o poważny wypadek.
• Stosuj się do znaków ostrzegawczych i znaków nakazu. Nie schodź z wyznaczonych szlaków.
• Staraj się nie wędrować samotnie. W grupie zwykle jest bezpieczniej.

Na każdej wycieczce:

• Dbaj o bezpieczeństwo własne i innych osób.
• Noś podręczną apteczkę z najważniejszymi środkami opatrunkowymi. Nie zajmuje wiele miejsca, a może się naprawdę przydać.
• Miej w telefonie najważniejsze numery alarmowe.
• Informuj bliskich, dokąd się wybierasz i kiedy zamierzasz wrócić.
• Noś odblaski – pomogą Ci uniknąć wypadku na drodze.
• Stosuj się do zasad bezpieczeństwa ruchu drogowego.
• Na rowerze, hulajnodze, rolkach, deskorolce… używaj dobrej jakości kasku i ochraniaczy.
• Nie wahaj się wzywać Policji, Straży Miejskiej, Pogotowia Ratunkowego, Straży Pożarnej i innych służb, jeśli uznasz to za konieczne. Te instytucje mają za zadanie w razie zagrożenia służyć pomocą.

 

Wszyscy zadbajmy o to, żeby w nowym roku szkolnym spotkać się w pełnym, zdrowym i zadowolonym składzie!

                                                       Udanych i bezpiecznych wakacji !

                                             Pedagodzy szkolni- Barbara Lula, Dorota Graczyk

 

 

 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

Bezpieczeństwo dzieci i młodzieży

 

Bezpieczeństwo dzieci i młodzieży jest dla nas-dorosłych- najważniejsze. Zbliżają się wakacje, zapraszam do lektury kolejnego artykułu nt. niezwykle istotnego zagrożenia współczesnego – zaginięć i porwań osób małoletnich.

 

Zaginięcia i porwania osób są na całym świecie poważnym problemem. Przy dzisiejszym poziomie technicyzacji, cyfryzacji i globalizacji trudno jest uwierzyć, że ludzie mogą ginąć bez śladu. Jednak wyniki analiz dostępnych danych kryminalnych wskazują, że jest to nie tylko możliwe, ale również skala porwań i zaginięć stale rośnie. Co najgorsze, problem ten dotyczy także dzieci.

Sytuacja zaginięcia dziecka jest sytuacją bardzo trudną, zarówno dla niego, jak i dla jego rodziny. Najbliżsi przeżywają ogromny wstrząs, nie wiedząc gdzie dziecko przebywa, co się z nim dzieje i czy nic mu nie grozi. Tymczasem samo dziecko przeżywa poczucie dezorientacji, szoku, lęku i osamotnienia.

Najczęściej przyczyną zaginięć dzieci jest brak odpowiedniej opieki ze strony dorosłych. Nawet chwila nieuwagi może prowadzić do sytuacji niebezpiecznych, wręcz katastrofalnych w skutkach. Dziecko może zaginąć dosłownie w każdym momencie i miejscu. Jest to szczególnie prawdopodobne w dużych i ruchliwych miastach, ale zdarza się także w miejscach o wiele spokojniejszych.

Osobnym problemem kryminologicznym są porwania dzieci. Nieletni bywają uprowadzani przez przestępców i grupy przestępcze w celu wymuszenia okupu lub z innych, różnorodnych powodów. Również w tym przypadku, uprowadzenie dziecka jest znacznie łatwiejsze lub w ogóle możliwe w sytuacji, kiedy nieletni nie ma zapewnionej odpowiedniej opieki ze strony dorosłych.

Konsekwencje porwań dzieci mogą być bardzo dramatyczne. Małoletni bywają uprowadzani dla okupu, ale także w ramach handlu ludzkimi organami czy też handlu ludźmi. W niektórych przypadkach dzieci porywane są przez środowiska przestępcze, zajmujące się organizowaniem prostytucji, w tym także dziecięcej.

 

Należy pamiętać, że przed dokonaniem porwania dziecka, przestępcy bardzo często intensywnie obserwują rodzinę, szczegółowo rozpoznając jej zwyczaje i rytm codziennego dnia, w poszukiwaniu momentu dogodnego do przeprowadzenia ataku. Dlatego należy zwracać baczną uwagę na otoczenie i notować wszelkie podejrzane sytuacje, zwłaszcza te, w których pojawia się poczucie bycia obserwowanym czy śledzonym. W uzasadnionych przypadkach, należy niezwłocznie zgłaszać swoje obawy organom ścigania.

Jak zawsze, szczególna rola w przeciwdziałaniu zaginięciom i porwaniom należy do rodziców. Rodzice powinni pamiętać przede wszystkim o następujących zasadach:

• Nie należy pozostawiać dzieci bez opieki i nadzoru. Dotyczy to przede wszystkim osób najmłodszych, w wieku poniżej 10 lat.
• Z dzieckiem należy utrzymywać stały kontakt, co w dzisiejszych czasach jest szczególnie łatwe dzięki różnorodnym środkom wszechstronnej komunikacji, takim jak telefon i sieć internetowa.
• Dzieci powinny być pouczane na temat odpowiedniego zachowania w obcym środowisku. Należy uświadamiać im zagrożenia i uczyć odpowiedniego reagowania w niebezpiecznych momentach. Będzie o tym mowa w dalszej części artykułu.
• W sytuacji zaginięcia dziecka, należy NATYCHMIAST podjąć wszelkie niezbędne działania. Im wcześniej zostanie rozpoczęta akcja poszukiwawcza lub pościgowa, tym większe jest prawdopodobieństwo odzyskania osoby zaginionej.

 

CHILD ALERT (inaczej AMBER ALERT) - jest to używany w wielu krajach, w tym również w Polsce, system alarmowy służący do udostępniania i rozpowszechniania fotografii i informacji na temat zaginionych dzieci. Wykorzystywane do tego celu są wszelkie środki masowego przekazu.

System ten powołano pod koniec XX wieku w Stanach Zjednoczonych. Była to reakcja na porwanie i zamordowanie 9-letniej dziewczynki Amber Hagerman. Głównym celem utworzonego programu jest sprawne poszukiwanie zaginionych dzieci poprzez masowe zawiadamianie społeczeństwa - wszystkich osób, które mogą pomóc w poszukiwaniach. Należy pamiętać, że zaginione dziecko może być widziane przez każdego przypadkowego przychodnia. Dzięki CHILD ALERT możliwe jest dotarcie z informacją o zaginionym do milionów ludzi jednocześnie, poprzez błyskawiczne, wszechstronne i masowe upublicznienie ogłoszenia o zaginięciu lub uprowadzeniu osoby.

Dotyczące poszukiwań informacje udostępniane są na ekranach reklamowych w środkach komunikacji publicznej, na telebimach, a także w serwisach informacyjnych radia i telewizji. Szczególną rolę odgrywa oczywiście sieć internetowa. W niektórych krajach, skuteczność poszukiwań przy zastosowaniu tego systemu sięga 100%.

System CHILD ALERT jest uruchamiany, jeżeli spełnione są łącznie następujące warunki:

• w chwili zaginięcia, osoba nie ukończyła 18 roku życia,
• występuje zagrożenie małoletniego przestępstwem związanym z pozbawieniem wolności albo zagrożeniem życia lub zdrowia,
• rodzic lub prawny opiekun osoby zaginionej wyraził pisemną zgodę na rozpowszechnianie komunikatu, a jeśli nie ma z nim kontaktu, zgodę wyrazić musi sąd rodzinny i nieletnich,
• na podstawie posiadanych przez Policję danych można wnioskować, że rozpowszechnianie informacji w systemie może w sposób istotny przyczynić się do odnalezienia zaginionego,
• uzyskane informacje wystarczają do przygotowania komunikatu.

W całej Europie system CHILD ALERT współpracuje z infolinią pod numerem 116 000.

 

Bardzo istotnym elementem przeciwdziałania porwaniom i zaginięciom dzieci jest kształtowanie u samych małoletnich odpowiedniej świadomości zagrożeń oraz podstawowych sposobów przeciwdziałania im. Dzieciom należy uświadamiać przede wszystkim następujące fakty:

• Wobec agresywnych osób dorosłych dziecko jest zupełnie bezbronne.
• Nie każdy dorosły ma dobre intencje. Nie należy podejmować kontaktu z osobami nieznanymi/podejrzanymi.
• Dzieci narażone są na liczne niebezpieczeństwa ze strony zarówno środowiska i otoczenia, jak i ze strony  osób postronnych.
• Dzieci bardzo często bywają ofiarami przestępstw.
• Im bardziej ustronne i odosobnione jest miejsce, tym łatwiej o uprowadzenie. Ponadto, w miejscu ruchliwym i uczęszczanym zdarzenie zyskuje wielu bezpośrednich świadków.
• W sytuacji zagrożenia człowiek ma prawo i obowiązek wykorzystać wszelkie dostępne środki obrony i przeciwdziałania.
• Akty przestępczości należy zgłaszać i nagłaśniać, zdecydowanie domagając się ich ścigania oraz przeciwdziałania im.
•  Dzieci z rówieśnikami spędzają dużo czasu, a w grupie czują się bezpieczniej. Należy więc zwracać baczną uwagę na swoich kolegów i koleżanki, dbając o ich i własne bezpieczeństwo.
• Dzieci powinny w sposób otwarty komunikować swoje obawy i niepokojące obserwacje osobom dorosłym.
• Pod żadnym pozorem dziecko nie powinno oddalać się w towarzystwie nieznanej osoby dorosłej, wsiadać do jej pojazdu, przyjmować prezentów i poczęstunków od obcych ludzi.

 

Rodzice i nauczyciele oraz opiekunowie powinni pamiętać o następujących kwestiach:

• Dziecko ma prawo oczekiwać opieki i ochrony ze strony społeczeństwa oraz służb powołanych do przeciwdziałania zjawiskom przestępczym.
• Dziecko powinno znać podstawowe sposoby przeciwdziałania przestępczości, dysponować wiedzą o działaniach policji i prokuratury oraz odpowiednimi numerami telefonów alarmowych. Numery te należy wprowadzić do osobistego telefonu dziecka i nauczyć dziecko ich skutecznego używania.
• Dzieciom należy przekazywać podstawową wiedzę z zakresu samoobrony, zachowania w sytuacji niebezpiecznej oraz przeciwdziałania przestępstwom.
• Dzieci powinny dysponować informacjami na temat wszelkich zagrożeń, w tym także uprowadzeń i zaginięć.
• Zasadnym i wartościowym rozwiązaniem jest organizowanie dla małoletnich specjalnych szkoleń z zakresu bezpieczeństwa dzieci.

 

Z drugiej strony należy jednak pamiętać, że zachowywanie czujności nie może oznaczać wpadania w panikę. Zadaniem mediów jest między innymi zarabianie na ludzkich emocjach. Dlatego w wielu przypadkach, społeczeństwo podlega próbom straszenia różnymi, prawdziwymi lub nie, a przerażającymi historiami. Zagrożenia z pewnością nie czają się za każdym rogiem. Zadaniem dorosłych jest odpowiednie wyważenie wychowania dzieci w taki sposób, aby rozsądna ostrożność i świadomość niebezpieczeństw nie paraliżowała codziennego funkcjonowania. Racjonalne monitorowanie zagrożeń oraz zapewnianie dziecku permanentnej, ale nie krępującej opieki, z pewnością wystarczy, aby uchronić małoletnich przed większością niebezpiecznych zdarzeń.

                                                                            Pedagog szkolny -  Barbara Lula

 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

 

Trauma izolacji, a powrót do szkoły.

Analiza sytuacji ucznia z perspektywy nauczyciela i wychowawcy

 

Do normalnego, zadowalającego i zdrowego funkcjonowania i rozwoju, każdy człowiek potrzebuje szerokich, intensywnych i satysfakcjonujących kontaktów międzyludzkich. Dotyczy to także, a może przede wszystkim, dzieci i młodzieży. Jedną z najważniejszych i najbardziej oczywistych funkcji szkoły, jest zapewnianie najmłodszym możliwości budowania relacji interpersonalnych i społecznego dojrzewania. W normalnych warunkach, dzieci i młodzież realizują potrzebę kontaktów z innymi osobami, codziennie uczestnicząc w zajęciach szkolnych i pozaszkolnych.

Wiadomo, że szkoła jest szczególnie ważnym i bliskim środowiskiem współczesnego dziecka. Każdego dnia spędza ono wśród rówieśników co najmniej kilka godzin, ucząc się, nabywając różnych umiejętności i korzystając z wielu rozrywek. Dzieci pozbawione takich możliwości, natychmiast zaczynają ujawniać różnego rodzaju deficyty emocjonalne i rozwojowe. Dzieje się tak przede wszystkim wówczas, kiedy uczeń pozbawiony jest kontaktu z rówieśnikami z powodu choroby czy innej niedyspozycji.

W roku 2020 ogłoszono stan epidemii i wprowadzono liczne ograniczenia codziennego funkcjonowania obywateli. Zamknięto między innymi przedszkola i szkoły. Dzieci zostały skazane na stały pobyt w domu, a co gorsza, restrykcje i obostrzenia dotyczyły także wychodzenia na świeże powietrze i swobodnego poruszania się po najbliższej nawet okolicy.

Uczniowie zostali w pewnym sensie pozostawieni samym sobie. Realizowane zajęcia zdalne nie zapewniają nawet namiastki żywego, autentycznego i zdrowego kontaktu pomiędzy młodymi ludźmi. W warunkach kwarantanny, wystąpiły następujące, szczególnie negatywne, a nawet groźne zjawiska:

• Izolacja od środowiska szkolnego – uczniowie przestali wychodzić do szkoły i brać udział w stacjonarnych zajęciach, do jakich były przyzwyczajone.
• Izolacja od grupy rówieśniczej – dzieci i młodzież przestały wchodzić w bezpośredni kontakt z rówieśnikami.
• Odsunięcie od nawet bliskich kolegów i przyjaciół – wiele dzieci skazanych zostało na samotność, co jest groźne zwłaszcza dla osób nie mających rodzeństwa i/lub takich, których rodzice przez większość dnia znajdują się poza domem.
• Konieczność spędzania czasu w zamkniętych pomieszczeniach – brak swobodnego dostępu do otwartej przestrzeni i świeżego powietrza.
• Konieczność ciągłego korzystania z urządzeń telekomunikacyjnych – mogłoby się wydawać, że dla wielu uczniów jest to najbardziej dogodne i szczęśliwe zrządzenie losu. Tymczasem należy wskazać, że nadmierne korzystanie z komputerów, tabletów i smartfonów, nawet poza sytuacją kwarantanny uważane jest za poważny problem cywilizacyjny. A uczniowie zamknięci w domach, skazani byli na kontakt z tą technologią przez cały dzień, co mogło spowodować szczególnie negatywne następstwa, łącznie z uzależnieniem od Internetu czy telefonu.
• Niedobór lub wręcz brak zdrowego ruchu – tu negatywny wpływ bezruchu i stagnacji na młody organizm jest rzeczą oczywistą.
• Niedobór lub brak naturalnego światła – brak odpowiedniej ekspozycji na światło słoneczne jest jedną z ważnych przyczyn depresji i innych zaburzeń.

Sytuacja w znacznej mierze wymknęła się spod kontroli. W wielu skupiskach ludzkich całkowicie zamarło życie społeczne. Początkowo dzieci i młodzież spotykały się w grupach poza miejscem zamieszkania,  z czasem obserwowano, że kontakty te zaczęły zanikać.

W związku z powyższym, należy spodziewać się, że u wielu młodych ludzi wystąpić mogą różnego rodzaju zaburzenia funkcjonowania, a przede wszystkim:

• Problemy związane z samotnością i izolacją.
• Problemy związane z deprywacją sensoryczną – jest to stan szkodliwego, radykalnego ograniczenia stymulacji bodźcowej (dźwiękowej, świetlnej, dotykowej, węchowej i smakowej), której każdy organizm potrzebuje do prawidłowego funkcjonowania.
• Braki edukacyjne – związane z  procesem zdalnego nauczania.
• Zniechęcenie i apatia – wynikające z bezruchu i braku rozrywek.
• Wady postawy, nadwaga i otyłość – jako konsekwencje braku ruchu.
• Problemy z funkcjonowaniem interpersonalnym i społecznym – w związku z izolacją i samotnością.
• Problemy rodzinne – ze względu na ciągłe przebywanie z bliskimi, brak odpowiedniej przestrzeni życiowej i emocjonalnej odskoczni.
• Problemy emocjonalne – łącznie z lękiem, depresją i myślami samobójczymi.

Biorąc pod uwagę wyżej wymienione, trudne i niepokojące zjawiska, uczniom wracającym do szkoły należy poświęcić więcej uwagi i szczególnej troski. Na  powrót i ponowne zaistnienie w placówce dzieci potrzebują znacznie więcej czasu. W tym okresie uczniowie nie powinni być przeciążani nadmierną dyscypliną czy szczególnie trudnymi obowiązkami. Należy stworzyć im warunki do odreagowania traumy izolacji, ponownego nawiązania i rozszerzenia kontaktów rówieśniczych oraz przystosowania do szkolnej rutyny.

Warto wziąć pod uwagę następujące wskazówki:

• Każdy młody człowiek szybko przystosowuje się do zmian, ale nawet on potrzebuje na to pewnego czasu.
• Powrót do szkoły powinien być wydarzeniem pozytywnym i radosnym, a nie trudnym i deprymującym.
• Szkoła powinna stanowić źródło wsparcia i pomocy, a nie tylko rygoru i dyscypliny.
• Środowisko szkolne jest dla ucznia naturalnym kontekstem codziennego funkcjonowania. Dlatego każdy młody człowiek powinien czuć się w nim dobrze.
• Uczniom należy stworzyć odpowiednie, przyjazne warunki do ponownej adaptacji szkolnej.
• Program edukacyjny warto wprowadzać i realizować stopniowo, bez drastycznych przyśpieszeń.
• Braki edukacyjne nie mogą zostać nadrobione w tydzień ani miesiąc. Na to potrzeba dzieciom więcej czasu.
• Wszyscy uczniowie są w tej samej sytuacji, a więc można powiedzieć, że przymusowa izolacja spowodowała ogólne deficyty w procesie nauczania.
• Nauczyciele są zobowiązani do pomagania i wszechstronnego wspierania uczniów. Powinni kojarzyć im się z ciepłym i bliskim kontaktem międzyludzkim, nie z restrykcjami i nakładaniem nadmiernych obowiązków.
• W bieżącym okresie uczniom należy zapewnić przede wszystkim wiele swobodnego ruchu na świeżym powietrzu.
• Warto starać się o wprowadzenie odpowiednich narzędzi prawnych, które mogą wesprzeć proces powrotu do szkolnej normalności oraz wyrównywania strat. W pracach legislacyjnych i wykonawczych, szkoła powinna stanowić najważniejsze ciało opiniodawcze i doradcze.
• Nauczyciele zmagają się z podobnymi, jak uczniowie, problemami. Jako dorośli, mają jednak znacznie szersze możliwości adaptacji, powinni więc nieść swoim podopiecznym wsparcie i pomoc, organizując przede wszystkim przyjazne środowisko szkolne.
• Z pewnością konieczne jest omawianie zaistniałej sytuacji z uczniami, objęcie ich odpowiednią obserwacją i wsparciem konsultacyjnym, a w niektórych przypadkach, również terapeutycznym.
• Należy dokładać wszelkich starań, aby uczniowie mogli uniknąć wtórnej traumatyzacji – nie powielać i nie nasilać urazu poprzez stosowanie nadmiernej dyscypliny czy tempa nauki. 

                                          

                                                               Pedagodzy szkolni- Barbara Lula  Dorota Graczyk

 

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

Intelektualny i emocjonalny rozwój człowieka a dotyk.

 

Dotyk dobry i zły.

 

Dotyk dobry

Pragnienie nawiązywania i zachowania fizycznej bliskości z innymi osobami jest bardzo naturalną potrzebą człowieka. Zjawisko to występuje również w świecie innych organizmów, a więc można powiedzieć, że ma charakter niezwykle pierwotny i podstawowy. Jednostki ludzkie, wchodząc w kontakty interpersonalne, często korzystają  z możliwości dotykania się czy przytulania. Ma to miejsce przede wszystkim pomiędzy osobami bliskimi.

W organizmie człowieka zmysł dotyku buduje bazę do kształtowania różnych czynników rozwojowych. Jest to najbardziej pierwotny zmysł, bowiem dojrzewa jako pierwszy już w łonie matki. Od 7. tygodnia życia płodowego dziecko poznaje swoje otoczenie przez dotyk. Poza tym odczuwa bodźce dotykowe z zewnątrz, na przykład wtedy, kiedy matka dotyka skóry swojego brzucha. Dzięki stymulacji dotykowej, już wówczas kształtują się  poszczególne narządy zmysłów.

            Receptory dotykowe są u człowieka rozmieszczone na skórze całego ciała. Dzięki temu jednostka ludzka może poznawać swoje otoczenie i odbierać informacje płynące ze środowiska. Mówi się, że doświadczanie wrażeń dotykowych jest pierwszym i ostatnim przeżyciem człowieka. Pozytywne działanie dotyku jest widoczne w rozwoju intelektualnym i emocjonalnym. Dotyk jest podstawą budowania silnych i pozytywnych więzi emocjonalnych, stanowi także niezbędny element poczucia bezpieczeństwa i kształtowania obrazu własnej osoby. Poza tym, dzięki dotykowi można wzbogacić i usprawnić komunikację.

Doświadczanie wrażeń dotykowych pozwala człowiekowi zachować poczucie rzeczywistości, ale także odbierać intencje innych osób i wyrażać własne. Szczególnie silny kontakt dotykowy zachodzi pomiędzy niemowlęciem a osobami, które się nim opiekują. Zwykle jest to głównie matka. Bliskość ciała drugiej osoby, jej ciepło oraz stwarzane przez nią poczucie bezpieczeństwa, mają ogromne znaczenie dla rozwoju emocjonalnego. Do końca życia człowiek potrzebuje więc pozytywnego, przyjaznego i wspierającego dotyku. Bliskie relacje fizyczne występują pomiędzy dziećmi i rodzicami, pomiędzy rodzeństwem, a także pomiędzy dorosłymi ludźmi.

            Można powiedzieć, że pochodzące od innej osoby wrażenia dotykowe istotne są szczególnie w trudnych chwilach życia. Dzieje się tak przede wszystkim podczas przykrych doświadczeń, w czasie choroby czy załamań emocjonalnych. W wielu przypadkach bodźce dotykowe pełnią również funkcję terapeutyczną. Już w czasach starożytnych znano leczniczą moc odpowiednio stosowanego dotyku. Przykłady zdrowotnego wpływu tego typu wrażeń to chociażby masaż, refleksoterapia, akupresura czy rehabilitacja.

Z całą pewnością wrażenia dotykowe są człowiekowi niezbędne. Dziecko uspokaja się w bliskim kontakcie z matką, przede wszystkim w jej ramionach, kiedy bierze je ona na ręce czy kolana, przytula, kołysze i głaszcze. Dzięki dotykowi można przekazywać bodźce termiczne, umożliwiające odbieranie ciepła ciała drugiego człowieka. Fizyczna bliskość ważnej osoby rodzi poczucie bezpieczeństwa. W początkowych etapach życia dziecko dąży więc usilnie do zachowania takiego kontaktu. Dotykanie małych dzieci umożliwia aktywizację ich najbardziej podstawowego zmysłu. Współcześnie istnieją liczne sposoby stymulowania ludzkiego rozwoju poprzez dotyk.

 

Dotyk zły

Z pewnością istnieje bardzo wiele argumentów, przemawiających za podstawową rolą dotyku w ludzkim życiu. W wielu jednak przypadkach, dotyk wyrządzać może krzywdę. Nietrudno wykazać, że pewne formy dotyku są szkodliwe. Jest to najbardziej oczywiste w przypadku takiego dotyku, który sprawia dotykanemu ból. Różne formy zadawania cierpienia opierają się właśnie na wykorzystywaniu fizycznej bliskości. Dotyk może być jednak szkodliwy nawet wówczas, kiedy stanowi pewien rodzaj pieszczoty.

            W zakresie doznań dotykowych każdy człowiek zachowuje pewną sferę osobistą i intymną, do której dostępu udziela jedynie osobom najbliższym. Granic tej sfery nie powinny przekraczać osoby niepowołane. Mówi się czasem potocznie, że każda osoba nosi wokół siebie niewidzialną bańkę czy też sferę, która wyznacza obszar osobistej, fizycznej nietykalności. Jest to bariera obejmująca przestrzeń do 50 cm od powierzchni ciała. Każde naruszenie tej strefy przez osobę niepowołaną człowiek odbiera jako niechciane, a nawet wrogie wtargnięcie w jego intymność. To właśnie dlatego poszczególne jednostki ludzkie w sytuacjach publicznych zachowują wobec siebie odpowiedni dystans przestrzenny.

Ochrona strefy osobistej jest bardzo ważną potrzebą większości ludzi. Należy unikać naruszania fizycznej nietykalności, która jest chroniona nawet przepisami prawa. W polskim Kodeksie karnym istnieje norma dotycząca naruszania nietykalności cielesnej. Artykuł 217 paragraf 1 Kodeksu karnego stwierdza, że kto uderza człowieka lub w inny sposób narusza jego nietykalność cielesną, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Tymczasem naruszenie nietykalności cielesnej interpretuje się jako podejmowanie jakichkolwiek czynności względem ludzkiego ciała. Każda niechciana przez drugiego człowieka czynność, która obejmuje kontakt z jego ciałem, może więc być określona jako naruszenie nietykalności fizycznej.

Coraz więcej mówi się także o tzw. złym dotyku. Zły dotyk polega na podejmowaniu czynności seksualnych wobec osób, które sobie tego nie życzą. W bardzo wielu sytuacjach ofiarą takich nadużyć padają dzieci. Zgodnie z wynikami polskich badań, co 7. dziecko przed ukończeniem 15. roku życia (a więc poniżej bariery wiekowej, ponad którą prawo dopuszcza czynności seksualne), było narażone na jakąś formę wykorzystywania seksualnego. Sprawcami nader często są osoby bliskie tych dzieci.

Zły dotyk należy wyraźnie odróżniać od opisanych wcześniej, obyczajowo i prawnie usankcjonowanych kontaktów fizycznych pomiędzy osobami bliskimi. Dotyk jest złym dotykiem wówczas, kiedy narusza strefę intymności, nosi cechy lubieżności i dotyczy narządów płciowych lub innych, tradycyjnie zakrywanych i chronionych miejsc na ciele. W szerszym znaczeniu jest to każda niechciana i nieakceptowana przez ofiarę forma fizycznego kontaktu.

Dzieci nie są w stanie samodzielnie bronić się przed wykorzystywaniem seksualnym. To do dorosłych należy zadanie zapewnienia małoletnim odpowiedniej ochrony przed nadużyciami. Zgodnie z doniesieniami naukowymi, największe ryzyko bycia ofiarą czynności seksualnych dotyczy dzieci z grupy wiekowej od 8 do 12 lat. Przypadki złego dotyku bardzo często są ukrywane, a nadużycia mogą ciągnąć się aż do dorosłości. Prawdopodobnie znaczna większość takich przypadków nigdy nie jest ujawniana ani zgłaszana odpowiednim organom. W 80% przypadków, nadużyć dopuszczają się osoby, które są dziecku znane.

Rodzice i opiekunowie oraz nauczyciele dzieci powinni pamiętać o następujących zasadach:

• Dziecko powinno nabywać wiedzę na temat seksualności, naturalnego i prawidłowego rozwoju płciowego oraz zdrowych i pozytywnych zachowań seksualnych.
• Dzieciom należy przekazywać zasady bezpieczeństwa w omawianym zakresie. Dzieci muszą mieć świadomość, że mają prawo odmawiać wszelkich kontaktów, które są dla nich niewłaściwe, niechciane lub które wzbudzają lęk.
• Dzieciom należy przekazywać wiedzę na temat różnicy pomiędzy dobrymi i złymi tajemnicami. Małoletni muszą wiedzieć, że również nadużycia seksualne trzeba zgłaszać, ponieważ należą one do kategorii poważnych przestępstw.

 

• Z dziećmi należy otwarcie , konstruktywnie i stosownie do wieku rozmawiać o płciowości. Przyczyną wielu niepożądanych sytuacji jest brak wiedzy i odpowiedniej orientacji w tym temacie.
• Płciowości ludzkiej nie należy uważać za obszar wstydliwy. Kształtowanie w dziecku przekonania, że  jest ona tematem tabu, prowadzi do niepotrzebnych niedomówień, zatajeń i do poczucia winy.
• Należy kształtować otwartą i dojrzałą komunikację z dzieckiem. Warto pamiętać, że nie ma złych pytań ani wstydliwych obszarów ludzkiego funkcjonowania.      

Telefon Zaufania dla Dzieci i Młodzieży funkcjonuje pod numerem 116 111.

Dziecięcy Telefon Zaufania Rzecznika Praw Dziecka ma numer 0 800 12 12 12.

 

Pamiętajmy, że niechciany dotyk jest bardzo groźną formą fizycznej i emocjonalnej przemocy.

                                                            

Pedagog szkolny - Barbara Lula

 

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

Często zastanawiamy się dlaczego Nasze dzieci zachowują się nie tak jakbyśmy chcieli. Z pewnością czasem jest to ich przejaw buntu na nasze reakcje. Zazwyczaj dzieci próbują nam coś przekazać, coś co im się nie podoba lub po prostu chcą przekazać swoje odczucia. Jest to APEL dzieci do Nas rodziców. O to przykłady kilku komunikatów przekazywanych przez dzieci:

• Nie psuj mnie, dając mi wszystko o co Cię proszę. Niektórymi prośbami jedynie wystawiam Cię na próbę.
• Nie obawiaj się postępować wobec mnie twardo i zdecydowanie. Daje mi to poczucie bezpieczeństwa.
• Nie pozwól utrwalać mi złych nawyków. Ufam, że Ty pomożesz mi się z nimi uporać.
• Nie karć mnie w obecności innych. Najbardziej mnie przekonujesz, gdy mówisz do mnie spokojnie i dyskretnie.
• Nie ochraniaj mnie przed konsekwencjami tego co zrobiłem. Bolesne doświadczenia są mi również potrzebne.
• Nie przejmuj się zbytnio, gdy mówię : " Ja Cię nienawidzę". To nie Ciebie nienawidzę, ale ograniczeń, które przede mną stawiasz.
• Nie dawaj mi pochopnych obietnic, bo czuję się bardzo zawiedziony, gdy ich później nie dotrzymujesz.
• Nie przeceniaj mnie. To mnie krępuje i niekiedy zmusza do kłamstwa, aby nie sprawić Ci zawodu.
• Nie zabraniaj mi eksperymentowania i popełniania błędów. Bez tego nie mogę się rozwijać.
• Nie zapominaj jak szybko dorastam. Jest Ci zapewne trudno dotrzymać mi kroku, ale proszę Cię postaraj się.

PAMIĘTAJMY! Każde dziecko potrzebuje naszego wsparcia i zainteresowania.

 

 Pedagog szkolny- Dorota Graczyk

 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Międzynarodowy Dzień Ziemi

 

Ziemia jest naszym wspólnym domem. W dzisiejszych warunkach cywilizacyjnych człowiek nie jest w stanie funkcjonować w oderwaniu od rodzimej planety. Oznacza to, że w Kosmosie nie znamy innego miejsca, w którym panowałyby warunki umożliwiające nam przetrwanie.

W związku z tym, Błękitna Planeta stanowi najwyższe dobro ludzkości. Jest jak własny dom i podwórko, o które należy bardzo starannie dbać, mając na uwadze dobro nie tylko współczesnych, ale i przyszłych pokoleń.

 

Planeta Ziemia, zwana także Błękitną Planetą. Piękny i wspaniały dom wszystkich ludzi

 

Jak każdy dom, również Ziemia wymaga regularnego sprzątania i rewitalizacji. Od tysięcy lat, działania człowieka doprowadzają do stopniowej degradacji środowiska naturalnego. Jego zła kondycja jest śmiertelnym zagrożeniem dla dobrostanu całego gatunku ludzkiego.

Nasza Planeta funkcjonuje w oparciu o idealnie skonstruowany, perfekcyjny mechanizm samoregulacji. Gdyby nie ludzkość, najprawdopodobniej nic nie zagrażałoby jego prawidłowemu działaniu. Jednak oczywistym skutkiem ubocznym obecności i rozwoju cywilizacji jest występowanie szkodliwych zjawisk, które prowadzą do zakłócenia naturalnych procesów fizycznych i biologicznych. Działalność człowieka jest przyczyną postępującego wyniszczenia Planety, która w wielu przypadkach przestaje radzić sobie z konkretnymi zagrożeniami. Dlatego Ziemia stale wymaga naszej uwagi i troski.

            Współcześnie wymienić można bardzo liczne zjawiska, które negatywnie wpływają na stan środowiska naturalnego. Najbardziej popularne przykłady, to zanieczyszczenia atmosfery oraz wód (przede wszystkim rzek, mórz i oceanów), problemy ze składowaniem toksycznych odpadów, zagrożenia wyginięciem wielu gatunków roślin i zwierząt. Bardzo istotnym zagadnieniem ekologicznym jest również efektywne zarządzanie odpadami.

            Nasza Planeta jest coraz bardziej zaśmiecona. W związku z prowadzonymi przez człowieka działaniami gospodarczymi, pojawiają się różnego rodzaju odpady, których nie da się tak po prostu pozbyć. Postępujący poziom zanieczyszczenia środowiska wynika przede wszystkim z tego, że ludzie wprowadzają do gruntu, wody i powietrza różnego rodzaju substancje stałe, ciekłe i gazowe. Wpływa to bardzo negatywnie na przyrodę ożywioną, ale także na zjawiska klimatyczne, na stan wody i gleby. W konsekwencji, zanieczyszczenie środowiska zagraża również człowiekowi, ponieważ wszelkie niekorzystne zjawiska odbijają się na jego zdrowiu.

Zaśmiecona plaża.

 

Całkiem osobną kwestię zagrożenia stanowi zanieczyszczenie hałasem. Prowadzone przez ludzi działania generują nadmierny poziom dźwięku, który jest szkodliwy nie tylko dla jednostek ludzkich, ale także dla zwierząt i roślin. Obecnie podejmowane są intensywne działania również na rzecz ograniczania hałasu, który staje się coraz poważniejszym zagrożeniem dla szeroko rozumianego środowiska ludzkiego. Podobny charakter ma tzw. zanieczyszczenie świetlne, polegające na tym, że ludzka cywilizacja emituje nadmierną ilość światła, stanowiącego przeszkodę w prawidłowym funkcjonowaniu człowieka i zwierząt. Także w tym przypadku realizowane są już pewne działania zaradcze.

 

Nasza planeta widziana z Kosmosu. Widoczne są światła miast

 

Należy pamiętać, że wszyscy jesteśmy odpowiedzialni za stan naszego wspólnego domu. Od każdego z nas zależy więc to, w jakim stanie nasza Planeta  znajdzie się w najbliższych latach i dziesięcioleciach. Dbanie o kondycję Ziemi zaczyna się od najbardziej podstawowych, codziennych działań. Każdy człowiek powinien maksymalnie koncentrować się na tym, aby nie zaśmiecać środowiska i nie wprowadzać do niego innych, szkodliwych czynników. Dzieci i młodzież mogą przede wszystkim zajmować się zbieraniem i segregowaniem śmieci.

22 kwietnia na całym świecie obchodzony jest Dzień Ziemi. Święto to nazywane jest także Światowym Dniem Ziemi albo Międzynarodowym Dniem Ziemi. Każdej wiosny prowadzone są akcje na rzecz promowania ekologicznych postaw w społeczeństwie. Organizatorzy tego święta publikują przede wszystkim masowe informacje na temat tego, jak bardzo delikatny jest mechanizm działania naszej Planety, jak łatwo jest go uszkodzić i jakich działań wymaga dobrostan środowiska.

 

 

Grafika propagująca Dzień Ziemi

 

W Dniu Ziemi, różne instytucje organizują liczne i różnorodne działania, takie jak konferencje i sympozja, szkolenia i warsztaty, kampanie medialne, akcje zbierania i segregowania śmieci oraz wiele innych. Celem jest przede wszystkim uświadomienie globalnej społeczności wagi troskliwego dbania o wspólny dom.

 

 Pamiętaj:

 

• Jak do tej pory, Planeta Ziemia jest jedynym domem ludzkości.
• Stan planety zależy od każdego z nas.
• Problemy ekologiczne uderzają w każdą jednostkę ludzką.
• Z powodu naszych dzisiejszych zaniedbań i błędów, ucierpią także przyszłe pokolenia.
• Dbanie o środowisko naturalne jest podstawowym obowiązkiem każdego człowieka.
• Staraj się ograniczać produkowanie odpadów, angażuj się w akcje ekologiczne.
• Weź udział w obchodach Międzynarodowego Dnia Ziemi. Poinformuj o nim najbliższe otoczenie. Nie lekceważ problemów ochrony przyrody.

                                                                                                      Pedagog szkolny – Barbara Lula

 

 

 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

Wolontariat jako wszechstronna, bezinteresowna pomoc wzajemna

 

Zachęcamy do poczytania o wolontariacie i altruizmie. Warto pomagać!

Człowiek jest istotą społeczną i gatunkiem wykazującym silne tendencje grupowe. Dlatego też, niemal żadna jednostka nie funkcjonuje w oderwaniu od zbiorowości. Wszelkie zachowania grupowe mają u człowieka bardzo podstawowy i pierwotny charakter. Powoduje to, że do pełni szczęścia większość ludzi potrzebuje obecności innych osób. Obecność ta powinna mieć jednak charakter nie tylko fizyczny. Chodzi przede wszystkim o wzajemną, emocjonalną bliskość poszczególnych osób. W życiu codziennym, akceptacja człowieka przez jego otoczenie społeczne jest jednym z najważniejszych warunków dobrostanu i poczucia bezpieczeństwa. Ma to jednak wielkie znaczenie przede wszystkim w sytuacjach kryzysowych.

Wolontariat jest zjawiskiem o bardzo długim rodowodzie. Najprawdopodobniej od samych początków historii ludzkości, pewne jednostki dobrowolnie i bezinteresownie świadczyły różne usługi na rzecz innych.

Voluntas to łacińskie słowo, tłumaczone jako „dobra wola” lub „dobrowolność”. Wolontariat rozumiany jest jako praca na rzecz innych ludzi, podejmowana z dobrej woli i własnej inicjatywy. Na całym świecie, wolontariusze wykonują bardzo różne, wartościowe świadczenia na rzecz potrzebujących, nie przyjmując za to formalnego wynagrodzenia.

W Polsce, wolontariat zyskał uregulowany prawnie w Ustawie z dnia 24 kwietnia 2003 roku o działalności pożytku publicznego i wolontariacie. Dokument ten określa tego typu działalność jako aktywność użyteczną społecznie, realizowaną w sferze zadań publicznych przez organizacje pozarządowe. W takich właśnie organizacjach najczęściej działają wolontariusze. W świetle polskiego prawa, wolontariusz to fizyczna osoba, która ochotniczo i nie przyjmując tradycyjnie rozumianego wynagrodzenia, wykonuje różne usługi na zasadach opisanych w przywołanej ustawie.

We współczesnym piśmiennictwie wolontariat zyskał wiele ujęć definicyjnych. Dostępne określenia odnoszą się do podobnych, ale nieco różnych zjawisk. Przede wszystkim, usługi w ramach wolontariatu świadczone mogą być w najróżniejszym zakresie. Na całym świecie funkcjonuje bardzo wiele osób niedostosowanych społecznie, niesamodzielnych lub niepełnosprawnych, którym potrzebna jest różnego rodzaju pomoc.

Świadczenia dobrowolne mogą mieć zarówno specjalistyczny, jak i bardzo ogólny, amatorski charakter. Na zasadach wolontariatu pracują więc specjaliści, tacy jak lekarze, sanitariusze i pielęgniarze czy psychologowie, ale także osoby nie dysponujące żadnym specyficznym wykształceniem kierunkowym. Dlatego wolontariat określa się czasem jako działalność na podstawie wewnętrznej potrzeby i w wielu przypadkach dotyczy on najprostszych czynności dnia codziennego.

Wolontariusze to bardzo często ludzie młodzi. Pracują oni dobrowolnie i nieodpłatnie, zazwyczaj otrzymując jedynie zwrot ponoszonych nakładów, takich jak środki wydane na dojazd do miejsca pracy. W wielu sytuacjach, wolontariuszowi przysługuje także nieodpłatne utrzymanie, obejmujące wyżywienie i zakwaterowanie. Czasami wolontariusze otrzymują drobne wsparcie finansowe na zaspokojenie podstawowych potrzeb. Praca na zasadach wolontariatu w ścisłym sensie, wykracza poza rodzinne i przyjacielskie kontakty. Wolontariat instytucjonalny to świadczenie różnych usług na rzecz osób obcych.

Wolontariat często dotyczy pracy wykonywanej przez ochotników w odległych od miejsca zamieszkania częściach świata. Jest wielu ludzi, którzy ochotniczo wyjeżdżają na misje pokojowe czy stabilizacyjne i pomagają przy realizacji zadań humanitarnych w rejonach działań bojowych lub klęsk żywiołowych. Dlatego wolontariat często kojarzy się z szeroko zakrojonymi, zorganizowanymi działaniami społecznymi pod nadzorem jakiejś organizacji pozarządowej, związku wyznaniowego czy stowarzyszenia. W praktyce wolontariatu, osoby realizujące działania woluntarystyczne nazywane są często potocznie „pomagaczami”.

Chęć niesienia bezinteresownej pomocy nazywana jest altruizmem. Słowo to pochodzi od łacińskiego alter, oznaczającego „drugi”, „inny” lub „osobny”. Altruizm jest rozumiany jako ukierunkowanie własnej woli na dobro innych osób, czasami nawet kosztem ograniczenia lub zrezygnowania z własnych interesów.

W dostępnych opracowaniach naukowych i popularnonaukowych, znaleźć można wiele dowodów na to, że altruizm jest jednym z najlepszych sposobów poprawy poziomu własnego codziennego funkcjonowania. Oznacza to, że choć bezinteresowna pomoc skierowana jest do innych osób, akty altruizmu pozytywnie wpływają również na pomagaczy.    Wskazuje się między innymi, że podejmowanie ochotniczych świadczeń na rzecz innych osób, stanowi bardzo ważny, dojrzały sposób obrony przed stresem. Stres jest zjawiskiem wszechobecnym, które nasila się zwłaszcza w sytuacjach kryzysowych, na przykład takich, jak ta, z którą mamy do czynienia obecnie.

Co więcej, świadczenie dobra innym  osobom nie oznacza rezygnacji z samego siebie. Mawia się czasem, że człowiek tym więcej ma, im więcej rozdaje. W nauce nie brakuje dowodów na to, że sformułowanie to nie jest tylko pustą sentencją. Pomaganie innym wzmaga mobilizację własnego organizmu, pozwala zachować pozytywną i satysfakcjonującą aktywność. Niosąc pomoc jednostkom potrzebującym, człowiek podnosi własną samoocenę, czuję się potrzebny i produktywny. Z najbardziej ogólnoludzkiego, humanistycznego punktu widzenia można natomiast powiedzieć, że wzajemne niesienie pomocy jest szczególnie wyrazistym przejawem człowieczeństwa.

Warto jednak pamiętać, że pomocy w realizacji codziennych czynności wymagają także osoby żyjące blisko nas. Bardzo często dotyczy to osób starszych, o obniżonej sprawności, przewlekle chorujących lub poszkodowanych z powodu jakichś traumatycznych wydarzeń.

Współcześnie jesteśmy świadkami problemów związanych z ogłoszonym stanem pandemii. Występują liczne utrudnienia życia społecznego i gospodarczego. Ograniczeniom podlega także sektor usługowy. W przypadku niektórych osób, znacznie trudniej jest uzyskać dostęp do żywności i innych niezbędnych zasobów. Sama epidemia wirusa może powodować zaburzenia zdrowia na tyle poważne, że osoby cierpiące wymagają wsparcia ze strony innych ludzi.

Niezwykle ważnym jest, aby w tym trudnym okresie objąć bezinteresowną i życzliwą opieką zwłaszcza osoby nie w pełni sprawne i potrzebujące wsparcia. W każdej rodzinie są osoby o obniżonej sprawności, które mogą nie radzić sobie z zadaniami dnia codziennego.

Również dzieci i młodzież na całym świecie angażują się w działania woluntarystyczne. Pracują przy różnych akcjach humanitarnych, zatrudniają się bezinteresownie w szpitalach, hospicjach czy domach opieki. Czasami świadczenie pomocy polega po prostu na odwiedzaniu starszych lub niepełnosprawnych osób, sprawdzaniu, czy wszystko u nich w porządku, ewentualnie pomaganiu w codziennych czynnościach. Dla najmłodszych, ten sposób działania jest świetną metodą zbierania cennych doświadczeń, które przydają się w dorosłym życiu, zarówno prywatnym, jak i zawodowym.

W okresie ogłoszonej pandemii i obowiązujących restrykcji, należy pamiętać o kilku najważniejszych zasadach:

• Zwracaj uwagę na to, czy ktoś w Twoim otoczeniu potrzebuje pomocy.
• Zastanów się nad swoim najbliższym środowiskiem i przypomnij sobie znane Ci osoby starsze lub niesprawne.
• Skontaktuj się z osobami, które mogą potrzebować Twojej pomocy. Zapytaj, czy i jak możesz pomóc.
• Przebywając w miejscach publicznych, zwracaj uwagę na osoby starsze i niesprawne. Często zdarza się, że nawet w sklepach czy środkach komunikacji publicznej, potrzebują one drobnej pomocy przy wykonaniu różnych czynności.
• Nie obawiaj się proponować pomocy. Nie bój się odrzucenia, zdarza się ono rzadko, a nawet jeśli się zdarzy, to nie koniec świata.
• Staraj się zachęcać swoich bliskich i znajomych do bezinteresownego niesienia pomocy potrzebującym.
• Zainteresuj się możliwościami podjęcia zajęć woluntarystycznych. Z pewnością w Twoim otoczeniu prowadzone są różne działania humanitarne.
• Pamiętaj, że dobro zawsze wraca do Ciebie. Im więcej go rozdasz, tym więcej go otrzymasz od innych.

 

Pomaganie wyczerpuje!

Warto także wskazać, że bezinteresowna pomoc musi mieć swoje ograniczenia. Nawet jako pomagacz musisz pamiętać, aby nie ograniczać własnego dobra i nie ponosić nadmiernych kosztów pomocy. Skuteczne pomaganie zaczyna się od własnego dobrostanu i świetnej kondycji psychofizycznej.

Dlatego dbaj o innych, zachowując zdrowy rozsądek i nie działaj na własną szkodę. Nadmierne zaangażowanie w świadczenie pomocy innym osobom może prowadzić do szybkiego wypalenia emocjonalnego, a nawet pewnych problemów psychicznych. Widać to wyraźnie u osób, które przez wiele lat pracują w zawodach polegających na pomaganiu, takich jak ratownik medyczny czy pracownik opieki społecznej.

Nie narzucaj się też z pomocą, ponieważ pomaganie nie może być realizowane wbrew woli drugiego człowieka.

                                                                                                                      pedagog szkolny-  Barbara Lula

 

 

 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

" Jak sobie radzić z nieposłuszeństwem naszych dzieci?"

          Wielu rodziców uważa, że stosowanie kar wobec dzieci jest czymś naturalnym na ich złe zachowanie, że są skuteczne i mają wartość wychowawczą. Ale czy na pewno tak jest?

           Oczywiście kara karze nierówna, bo karą jest nie tylko np. dawanie klapsa czy zakaz wyjścia z domu tzw. " szlaban", ale dla wrażliwego dziecka karą może być milczenie rodziców na ich przewinienie lub ich słowa :
" sprawiłeś/aś mi wielką przykrość". Dlatego nie zawsze to, co rodzice uważają za karę, jest nią dla dzieci, skoro nie zmieniają one swojego postępowania i pożądanego przez rodziców zachowania. Problem kar jest więc złożony, a ich skuteczność często bywa mniejsza niż na ogół się sądzi. O czym zatem należy wiedzieć, jeżeli zamierza się stosować kary?

         Bardzo ważne jest, aby zwrócić uwagę na adekwatność kary do przewinienia, bowiem dorośli, karząc dziecko są zazwyczaj pełni emocji
i nie zastanawiają się nad własnym postępowaniem. Po prostu reagują nie tylko na nieodpowiednie zachowanie dziecka, ale także na osobiste zachowanie. W takiej sytuacji dorośli nie kierują się tym, czy zachowanie dziecka było błahym czy ważnym przewinieniem. Ponadto warto wiedzieć, że skutki kar najczęściej są krótkotrwałe i związane
z obecnością osoby karzącej. Jeżeli rodzice są w pobliżu, to ukarane dziecko będzie się zachowywało zgodnie z ich oczekiwaniami, natomiast gdy się oddalą- może powrócić do zachowania, za które zostało ukarane. Czy niczego się nie nauczyło? Owszem nauczyło się sprytu i tego, że nie należy dać się " złapać" na złym postępowaniu. Być może nauczyło się również kłamstwa. Niezwykle ważnym jest też to, iż ukarane dziecko często reaguje lękiem lub złością co ma wpływ na całą sytuację, w jakiej zostało ukarane. Na przykład nastolatek ukarany za zbyt późny powrót do domu może z niego ucieć, albo w chwili wzburzenia uderzyć młodsze rodzeństwo. Dzisiaj to już nie te czasy, gdy dzieci na karę reagowały posłuszeństwem i szacunkiem. Teraz dążą do " odreagowania " kary. Innym aspektem jest to, że niekiedy ukaranie dziecka oznacza dla niego zwrócenie uwagi, zainteresowanie się tym co robi i wówczas kara staje się dla niego nagrodą. Co jest niezwykle ważne, jak nie najważniejsze: KARY NIE UCZĄ, JAK NALEŻY SIĘ ZACHOWYWAĆ TYLKO INFORMUJĄ, CZEGO NIE NALEŻY ROBIĆ.!

         Według niektórych psychologów wychowania ( Omer oraz Schlippe) istnieją dwie metody mające na celu wymuszenie na dziecku posłuszeństwa oraz podporządkowania się regułom. Pierwsza z nich dotyczy dzieci młodszych. Nieposłuszne lub rozbrykane dziecko należy posadzić na kolanach, plecami do piersi rodzica i przez dłuższy czas mocno przytrzymywać, krótko wyjaśniając dziecku, że je kochamy
i chcemy, aby sie uspokoiło. Nie można z dzieckiem dyskutować,
a na jego wyrywanie się z objęć reagować mocniejszym przytrzymaniem. Metoda ta nazywana jest metodą " na niedźwiedzia" i jest ona modyfikacją tzw. holdingu, przy którym matka kładzie się obok dziecka ( niespokojnego, agresywnego, nieposłusznego) i mocno je trzyma,
aż do jego całkowitego poddania się. Metoda ta zdaniem psychologów przywraca rodzicom utracony autorytet.

Drugą metodą jest " sit in". Polega ona na wejściu do pokoju zbuntowanego dziecka i siedzeniu w nim w milczeniu tak długo,
aż dziecko samo nawiąże spokojną rozmowę, obiecując zmianę swojego postępowania. Metoda ta odnosi się szczególnie do dzieci starszych,
w tym nastolatków. Takie milczące siedzenie, niekiedy kilkugodzinne, okazuje się bardzo skuteczne. Dzieci na początku buntują się, nieraz wyzywają i wypychają siedzącego rodzica, jednak w końcu w większości ulegają.

Zawsze należy się zastanowić dlaczego dziecko tak a nie inaczej się zachowuje. Może z nudów? Może z wygody? Może nie zdaje sobie do końca sprawy z tego, że tak nie należy postępować? Że sprawia rodzicom przykrość? A może chce ich ukarać? Być może naśladuje inne dziecko? Może tez być tak, że chce po prostu zwrócić na siebie uwagę.

           Jeżeli zrozumiemy przyczyny nieodpowiednich zachowań dziecka , łatwiej będzie na nie wpłynąć. Wtedy kary może nie będą potrzebne,
a wystarczy pouczenie oraz nagradzanie zachowań pożądanych
i akceptowanych. Wymaga to z pewnością od rodziców wielkiej cierpliwości, a nieraz i pomysłowości, ale są to na pewno skuteczne środki w pokonowaniu buntu dziecka.

Pedagog szkolny- Dorota Graczyk

 

Źródło: Irena Obuchowska " Kochać i rozumieć".

  

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

Czy myślisz, że Messi nie powinien być piłkarzem…?

Rozważania o zespole Aspergera.

 

2 kwietnia obchodzimy Dzień Świadomości Autyzmu, w związku z tym pragnę wszystkim przybliżyć ten temat. Autyzm jest całościowym zaburzeniem rozwojowym, obejmującym liczne  zaburzenia występujące w codziennym funkcjonowaniu. Mamy różne odmiany autyzmu, może on być głęboki, wówczas kontakt z taką osobą jest trudny, możemy też spotkać autyzm, gdzie osoby mówią, jednak często poruszają się w bardzo wąskim, swoim świecie, ze swoimi przyzwyczajeniami, stereotypiami (mają swoje charakterystyczne ruchy) czy echolaliami (powtarzają określone wyrazy, zdania), które dla nas są niezrozumiałe.  Zaburzenia autystyczne obejmują również bardzo szeroki zakres innych objawów, mówi się wówczas o tzw. spektrum autyzmu w tym zespole Aspergera i to głównie temu zaburzeniu chcę poświęcić ten artykuł, ponieważ takie osoby często są wśród nas ,a wiedza na temat ich funkcjonowania może pomóc je zrozumieć.    Spektrum autyzmu diagnozuje się jako zaburzenie o charakterze neurorozwojowym. Inaczej, jest to odmienny od typowego wzorzec rozwoju i zgodnie z aktualnym stanem wiedzy, jego podstaw można szukać w neuronalnej organizacji funkcjonowania ośrodkowego układu nerwowego.

Co to oznacza?    Oznacza to, że te odmienności, które występują w danych obszarach funkcjonowania osoby ze spektrum, osoby z zespołem Aspergera wpływają na takie sfery jak komunikacja, relacje społeczne, adaptacja czy funkcjonowanie poznawcze i motoryczne. Dlatego osoby ze spektrum przejawiać będą atypowe, czyli inne niż u wszystkich, co nie znaczy gorsze, doświadczenia związane z myśleniem, komunikowaniem się i zainteresowaniem.

Osoby ze spektrum autyzmu  funkcjonują na co dzień w sposób bardziej nietypowy. Przede wszystkim, mają problemy z wchodzeniem w zadowalające związki i relacje społeczne. Mogą podczas rozmowy nie patrzeć nam w oczy lub patrzeć wzrokiem przeszywającym, ich język wypowiedzi cechują różne oryginalne wyrazy, melodyjność.  Osobom ze spektrum autyzmu zazwyczaj  trudno porozumieć się z rówieśnikami , choć bardzo im na tym zależy i dlatego zwykle nie mają przyjaciół.  Nie ujawniają także typowej dla dzieci spontaniczności, swobody podczas rozmowy,  nie radzą sobie z wykorzystywaniem innych sposobów komunikacji, takich jak gestykulacja czy mimika.

W wielu przypadkach, dzieci z autyzmem nie są w stanie prowadzić normalnej, swobodnej i spontanicznej rozmowy. Występują u nich pewne szczególne ruchy, powtórzenia różnych zachowań oraz specyficzny język. Osoby z zespołem Aspergera mają często specyficzne, wąskie zainteresowania  i nietypową aktywność. Wszystkie wymienione powyżej objawy powodują, że osoby ze spektrum autyzmu, z zespołem Aspergera są przez otoczenie odbierane jako inne i dziwne. Przekłada się to na duże problemy z funkcjonowaniem w codzienności. Osoby z zespołem Aspergera przywiązują się do pewnych stałych wzorców i schematów, nie lubią zmian w otoczeniu. Na sytuacje niepewne i niespodziewane mogą reagować dużym zdenerwowaniem, płaczem lub zachowywać się niespokojnie. Dzieci z zespołem Aspergera najlepiej czują się w znanych miejscach i sytuacjach. Mogą mieć problemy z odpowiednim odbiorem i interpretowaniem żartów (wygłupów rówieśników), przez co odbierane są jak  osoby bez poczucia humoru. W sposób typowy dla autyzmu, przejawiają wąskie i szczególne zainteresowania. Często borykają się z nadwrażliwością słuchową i sensoryczną, dlatego źle znoszą hałas, niektóre zapachy, smaki czy obrazy.

Osoby z zespołem Aspergera często są  uzdolnione w jakiejś wąskiej dziedzinie. Warto wspomnieć, że zespół Aspergera został zdiagnozowany między innymi u jednego z najwybitniejszych piłkarzy wszechczasów Lionela Messiego, a także Billa Gatesa (wybitnego informatyka, przedsiębiorcy, filantropa) i Anthon’ego Hopkinsa(aktora i reżysera), mówi się nawet ,że bez osób z zespołem Aspergera nie byłoby Doliny Krzemowej, czyli zagłębia najlepszych umysłów.

Jak widać, zespół Aspergera nie powstrzymał ich przed błyskotliwą, imponującą karierą sportową, filmową, komputerową, światową. Messi jest dzisiaj uwielbianą na całym świecie gwiazdą futbolu, wzorem dla dzieci i młodzieży. Czy gdybyście wiedzieli, że ma zespół Aspergera,( jego zachowania są czasem dziwne), również uwielbialibyście go, czy może wyśmiewali. Prawdopodobnie w waszym otoczeniu są takie osoby i warto zastanowić się, jaka będzie wasza postawa, czy będziecie wyśmiewać taką osobę ze względu jej nietypowość, czy szanować jak Messiego czy Gatesa?

 

 

Dzieci z autyzmem i również z zespołem Aspergera są szczególnie narażone na odrzucenie ze strony środowiska społecznego. Należy  pamiętać, że zespół Aspergera to nie choroba .

Co możesz zrobić?    Przede wszystkim:

SZANUJ! AKCEPTUJ! ZROZUM! WSPIERAJ!

Pamiętaj:

• Dzieci z zespołem Aspergera są takimi samymi ludźmi, jak Ty. Zasługują na taki sam szacunek.
• Złośliwość zawsze wraca do Ciebie. Nie krzywdź nikogo, kto wydaje Ci się inny lub dziwny.
• Nie bądź agresywny w stosunku do innych uczniów.
• Staraj się pomagać osobom z autyzmem, aby mogły normalnie funkcjonować w otoczeniu. Bądź tolerancyjny i cierpliwy.
• Nie naruszaj granic innych dzieci. Jeśli Twój kolega lub koleżanka nie chcą integrować się z grupą – nie zmuszaj ich do tego.
• Pozwól osobie z autyzmem być sobą i żyć w taki sposób, jaki im odpowiada. Pamiętaj, że każda taka osoba codziennie prowadzi trudną walkę z własnymi problemami.

 

Pomyśl - gdyby Leo Messi został odrzucony przez ludzi, czy zostałby mistrzem piłki nożnej? Jednak w jego przypadku, motywacja, morderczy trening, wsparcie innych osób sprawiły, że dotarł na szczyt kariery sportowej. Obecnie jest jednym z najwyżej cenionych piłkarzy na świecie. Piłka nożna jest sportem zespołowym – Messi pokonał problemy z porozumiewaniem się i został świetnym członkiem drużyny.

Pamiętaj! Autyzm, zespół Aspergera nie jest zaraźliwy ,a ignorancja owszem.

Chcąc wyrazić swą solidarność z osobami z autyzmem, możesz wyrazić to poprzez niebieski kolor, #przyjaźniedlaautyzmu,#PolskaNaNiebiesko# 

Pedagog szkolny- Barbara Lula  

                                                                                                                           

 

 

(Zdjęcie pobrane z: https://sport.tvp.pl/49713672/transfery-fc-barcelona-leo-messi-oficjalnie-zostaje-na-camp-nou-do-konca-sezonu-202021, dostęp: 28.03.2021 r.)

 

 

 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

 

SZTUKA MÓWIENIA "nie"

 

Sztuka mówienia NIE jest umiejętnością, która jest bardzo potrzebna w kontaktach z innymi ludźmi, dlatego każdy z Nas powinien się jej nauczyć. Mówimy „Nie” bez złośliwości. Podając dobre przykłady. Patrząc w oczy. Tak, aby pokazać, że jesteśmy mądrzejsi. Dla swojego bezpieczeństwa i bezpieczeństwa innych. Stanowczo, ale spokojnie.
Z pewnością siebie, ale kulturalnie.

Głośno, ale nie krzycząc.

Poniżej przedstawiam wiersz, który mówi o umiejętności mówienia NIE oraz link do krótkiego filmiku.

 

" KRZYKNIJ NIE"

Dzieckiem być w dorosłym świecie ... nie jest łatwo. To nie żarty.

Ty człowiekiem jesteś przecież ważnym i szacunku wartym.

Gdy ci ludzie zagrażają pełni złości i przemocy,

jeśli ci się dzieje źle – krzyknij NIE!

Gdy koledzy na boisku pobić chcą lub skrzywdzić cię

myślą, że im wolno wszystko – krzyknij NIE!

W szkole ktoś ze starszej klasy postępuje bardzo źle,

znęca się nad tobą czasem – krzyknij NIE!

Może czasem ktoś z twych bliskich chce ci robić rzeczy złe.

Nie wstydź się i powiedz wszystkim – krzyknij NIE!

Jeśli ktoś, gdy nikt nie widzi, dziwnie chce dotykać cię,

a ty boisz się i wstydzisz – krzyknij NIE!

Może ktoś ci proponuje: „Zapal sobie! Napij się!”

Czymś niezdrowym cię częstuje – krzyknij NIE!

Jeśli jakiś nieznajomy nagle cię zaprosić chce,

Mówi, by z nim iść do domu – krzyknij NIE!

Gdy ci ktoś warunek stawia, byś coś ukradł w sklepie gdzieś,

Do przestępstwa cię namawia – krzyknij NIE!

Nie wstydź się na alarm dzwonić.

Krzyknąć NIE CHCĘ! Nie bój się.

Ty masz prawo by się bronić przed przemocą oraz złem.

Jeśli ci się dzieje źle – krzyknij NIE!

Wiersz autorstwa Marcina Przewoźniaka.

 

https://www.youtube.com/watch?v=9zbRKH86Zg0

 

 Dorota Graczyk

------------------------------------------------------------------------------------

Rozmawiajcie z dziećmi o zespole Downa. Apel do rodziców

 

Osoby z zespołem Downa są wśród nas. Zapraszamy do przeczytania krótkiego artykułu.

 

Zespół Downa stanowi poważny problem społeczny. Występujące w jego przebiegu zaburzenia powodują bowiem różny zakres niepełnosprawności intelektualnej i społecznej. Na przestrzeni dziejów, osoby obciążone tą wadą genetyczną spotykały się z dyskryminacją, odrzuceniem oraz próbami izolowania. Tymczasem, jak w przypadku wszelkich innych zaburzeń, również zespół Downa wymaga odpowiednich oddziaływań terapeutycznych i środowiskowych, a pacjenci - przede wszystkim życzliwości i wsparcia ze strony społecznego otoczenia.

Dzięki programom edukacyjnym i kampaniom informacyjnym, integracja pacjentów ze społeczeństwem notuje coraz bardziej wyraźne sukcesy. Niezwykle ważne jest, aby w szerokich kręgach społecznych rozpowszechniana była rzetelna, prawdziwa i użyteczna wiedza na temat tego problemu.

Zespół Downa to grupa specyficznych objawów zaburzenia rozwojowego,  które wynika z nieprawidłowego zapisu informacji genetycznej. Osoby z zespołem Downa charakteryzują się specyficznym wyglądem, trudno jest więc ten problem ukryć i przeoczyć. Mówi się, że nawet pomimo braku pokrewieństwa, poszczególni pacjenci są do siebie podobni jak rodzeństwo.

Szczególnie ważnym wyzwaniem jest integracja dzieci z zespołem Downa ze środowiskiem rówieśniczym, przede wszystkim w sytuacjach edukacyjnych i wychowawczych. Współcześnie, pacjenci mogą uczęszczać do tych samych szkół, do których chodzą dzieci bez obciążeń genetycznych. Jednak dzieci zdrowe powinny dysponować przynajmniej podstawową wiedzą na temat omawianego problemu. Zadanie prowadzenia działań edukacyjnych należy przede wszystkim do rodziców i nauczycieli.

Zespół Downa to zaburzenie, jak każde inne. Osoby obciążone niepełnosprawnością powinny spotykać się z szacunkiem, życzliwością i chęcią pomocy. Nie należy ich dyskryminować ani traktować w żaden specjalny sposób – wystarczy, jeśli będą po prostu włączone w zwykły nurt grupowego życia.

 

Rozmawiając ze swoim dzieckiem o zespole Downa, pamiętaj:

• Aby przekazywać wiedzę, sam musisz nią dysponować. Przejrzyj dostępne materiały, poczytaj o zespole Downa, obejrzyj film edukacyjny. Zajmie to niewiele czasu, a w Internecie zgromadzono już ogromną wiedzę na ten temat.
• Uświadom dziecku, że każdy człowiek ma jakieś problemy. Nawet ludzie zasadniczo zdrowi, z wiekiem zaczynają chorować. Poza tym, w każdej rodzinie są osoby z niepełnosprawnościami.
• Podkreślaj, że choroby i wady rozwojowe to zjawiska niezawinione przez osobę, która jest nimi obciążona.   
• Opowiedz dziecku o miłości, szacunku i przyjaźni. Uświadom, że takie potrzeby ujawnia każdy człowiek, niezależnie od stanu zdrowia.
• Podkreślaj, że ludzka różnorodność jest źródłem cywilizacyjnego bogactwa. Każdy człowiek ma takie samo prawo do szczęśliwego życia.
• Opowiedz dziecku o przyczynach zespołu Downa, używając prostego języka. Obejrzyjcie razem film edukacyjny.
• Uświadom dziecku wartość tolerancji, szacunku do innych osób oraz otwartości na różnorodność. Wskaż niezwykłe znaczenie pomocy, jakiej ludzie udzielają sobie nawzajem.
• Zaproponuj dziecku spojrzenie z perspektywy osoby z zespołem Downa – niech postawi się w sytuacji pacjenta. Zapytaj o uczucia, obserwacje, przemyślenia. Zachęcaj do wyciągnięcia konsekwencji i stosowania ich w codziennym życiu.

Zapraszamy do zapoznania się z prezentacją: "Zespół Dawna. Jak rozmawiać o nim z dzieckiem?", która znajduje się pod linkiem;

PREZENTACJA

zespol_Downa

                                                                                                              Pedagog szkolny- Barbara Lula

 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

Zespół Downa          

Zespół Downa zalicza się do najbardziej typowych postaci niepełnosprawności intelektualnej. Jest to zespół zaburzeń uwarunkowany genetycznie, występujący w trzech odmianach: trisomii, translokacji, mozaiki,
z których najbardziej powszechna jest trisomia 21 pary chromosomów.

        Jakość życia osób z zespołem Downa zmienia się wraz ze zmianami społecznymi, gospodarczymi, jakie zachodzą we współczesnym świecie. Rozwój nauki, a także postęp techniczny sprawiają, że możemy zaobserwować zmiany jakie zachodzą w podejściu do osób z zespołem Downa. Dlaczego mówimy
o zespole Downa? Przede wszystkim ze względu na to, że jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych rodzajów upośledzenia umysłowego. Jest widoczny, trudno go nie zauważyć, szczególnie, gdy otaczają nas rozmaite kampanie społeczne.

Często jako ludzie zadajemy sobie pytanie: Jak dzieci z zespołem Downa mogą funkcjonować w szkole ogólnodostępnej? Dzieci z ZD mają tendencje do wycofywania się z sytuacji społecznych, których nie rozumieją, dlatego nie podejmują zadań, które byłyby dla nich wyzwaniami. Nie potrafią rozpoznać, którym zadaniom podołają, toteż podejmując działania, są narażone na porażkę. Wielokrotne porażki obniżają motywację do podejmowania zadań. Tendencja do wycofywania się uniemożliwia angażowanie się w sytuacje społeczne i powoduje funkcjonowanie na uboczu grupy oraz sprzyja opisywanemu od dawna
w literaturze nastawieniu na niepowodzenie oraz kształtowaniu poczucia wyuczonej bezradności. Wykonują powierzone im zadania, integrują się
z rówieśnikami biorąc udział w życiu szkoły. Często te dzieci wykazują się wieloma talentami np. plastycznymi (prace ich pokazywane są na gazetkach szkolnych). Maria Montessori zaleca, aby dziecko akceptować z jego słabymi stronami, takimi jakie są obecne u każdego człowieka. Rozwój dziecka postępuje niezależnie od naszej frustracji. Podejmowanie czynności przez dzieci, ich naturalna aktywność jest przejawem samorealizujących się, wewnętrznych potrzeb rozwojowych dziecka. Ono nie może czekać czy i kiedy zdecydujemy się na wsparcie i pomoc w jego rozwoju oraz czy rzeczywiście jesteśmy przygotowani do jej udzielania.

Ludzie z zespołem Downa nie mają jednakowego typu osobowości, czy jakiegoś zdecydowanego i charakterystycznego rodzaju zachowań. Istnieje różnorodność temperamentów wśród dzieci z ZD, od cichych i uważnych do impulsywnych i aktywnych. Większość dzieci z ZD wyrasta na radosne i miłe, niezwykle pogodne, o uczuciowej naturze. Taki rodzaj temperamentu występuje częściej u dzieci, które są otoczone troskliwą opieką, stymulowane i nauczane, są zdolniejsze umysłowo. Osoby, które są mniej zdolne i wydają się mniej aktywne mogą pozostać raczej powolnymi, a czasem upartymi w latach młodzieńczych.

Problemy te często towarzyszą brakowi rozwoju umiejętności porozumiewania się i zdolności rozumowania. Pewne rodzaje zachowań, częste
w przypadku małych dzieci, przedłużają się u dzieci z ZD. Do takich zachowań należą: zmiana nastroju, rzucanie przedmiotami, oddalanie się i uciekanie w trakcie spacerów, trudności z zabawianiem się, koncentracją przy zabawie przez dłuższy czas, a także bycie nieustępliwym i niełatwym do opanowania. Kłopoty
z zachowaniem nie są związane z poziomem rozwoju umysłowego, lecz z niższym poziomem rozwoju mowy i gorszymi możliwościami porozumiewania i mniejszą zaradnością samoobsługi. To od Nas dorosłych zależy to jakie będą mieć podejście do osób z zespołem Downa Nasze dzieci. Ale widać już dzisiaj, że osoby te coraz częściej są tolerowane przez swoich rówieśników oraz mogą osiągnąć
w życiu sukcesy dzięki wsparciu innych ludzi.

 

PAMIĘTAJMY!!!! Osoby z zespołem Downa są bardzo wartościowe i dążą do celu pomimo swojej odmienności.

                                                                                                                   Dorota Graczyk

Klasa 3 b wraz z wychowawcą Martyną Piecuch przygotowali prezentację na temat Zespołu Downa, która znajduje się pod linkiem:

prezentacja klasy 3b

 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

CYBERPRZEMOC

Cyberprzemoc jest zjawiskiem szczególnie charakterystycznym dla współczesności i stanowi poważne zagrożenie społeczne. Najogólniej rzecz ujmując można powiedzieć, że pojęcie to oznacza różne formy agresji, pojawiającej się w tzw. cyberprzestrzeni.

 

Czym jest cyberprzestrzeń?

Cyberprzestrzeń to zjawisko definiowane na różne sposoby. Szerokie ujęcie cyberprzestrzeni stwierdza, że jest to wirtualna, niefizyczna i niematerialna przestrzeń, tworzona przez wszystkie urządzenia elektroniczne, które wzajemnie komunikują się ze sobą i budują niezwykle szeroki zakres różnorodnych danych o charakterze cyfrowym. W tak rozumianej cyberprzestrzeni wymienia się nie tylko komputery, ale także wszelkie inne urządzenia elektroniczne, takie jak telefony komórkowe, cyfrowe aparaty sterujące aktywnością różnych systemów (na przykład zarządzania domem) i wiele innych.

W ujęciu wąskim i najbardziej rozpowszechnionym, cyberprzestrzeń oznacza po prostu sieć internetową. Tak określana cyberprzestrzeń to po prostu wszystkie dane, które przechowywane są na serwerach internetowych i udostępniane poszczególnym użytkownikom. W szczególności zaś w zakres cyberprzestrzeni wchodzą wszelkie informacje, które użytkownicy wymieniają pomiędzy sobą w procesie wszechstronnej komunikacji. Cyberprzestrzeń to także sieciowe procesy społeczne, emocje i inne procesy międzyludzkie, które pojawiają się w życiu internetowym.  

 

Czym jest przemoc?

Pojęcie przemocy ma szczególne znaczenie we wszelkich naukach społecznych, w tym przede wszystkim w psychologii i pedagogice. Przemoc jest stałym przedmiotem naukowych analiz, ponieważ społeczne zagrożenia z nią związane są ogromne i bardzo różnorodne. Różne formy przemocy pojawiają się bardzo powszechnie w codziennym życiu człowieka.

Warto uświadomić sobie, że przemoc nie musi mieć charakteru bezpośredniej agresji. W psychologii wyróżnia się bowiem przemoc o charakterze czynnym (przemoc aktywną) oraz przemoc o charakterze biernym (przemoc pasywną).

Przemoc czynna polega na świadomym podejmowaniu działań, zmierzających do zrobienia komuś krzywdy, zastraszenia go, spowodowania uszczerbku na zdrowiu czy chociażby przykrych przeżyć. Przykładem może być pobicie, wyzywanie i poniżanie drugiej osoby.

Tymczasem przemoc bierna, to wszelkie przypadki zaniechania lub wycofania jakiegoś zachowania w tym samym celu, czyli dla wywołania ofiary negatywnych odczuć lub jakiegoś rodzaju problemów. Przykładem przemocy biernej jest ignorowanie drugiej osoby, wykluczanie jej z grupy, pomijanie przy ważnych decyzjach, nieodzywanie się czy nie odbieranie od niej telefonów. Obie formy przemocy mogą być bardzo dotkliwe dla osoby, która jest przedmiotem agresji.

Różne postacie przemocy pojawiają się w codziennym życiu człowieka w sposób masowy. Przemoc może przybierać bardzo subtelne i trudne do wykrycia formy. Należy w szczególności pamiętać, że agresja nie musi powodować widocznych obrażeń fizycznych. Znacznie częściej polega na psychicznym dręczeniu czy maltretowaniu ofiary.

 

Przemoc w cyberprzestrzeni

W obecnych czasach znaczna część życia społecznego przeniosła się do sieci internetowej. Polega to przede wszystkim na tym, że użytkownicy Internetu wymieniają się różnymi informacjami za pośrednictwem komputerów i systemów komunikacyjnych. Wraz z kontaktami społecznymi do sieci internetowej przeniesione zostały wszelkie, zarówno pozytywne jak i negatywne zachowania ludzkie.

Cyberprzestrzeń sprzyja nawiązywaniu kontaktów, wszechstronnemu porozumiewaniu się i załatwianiu wielu istotnych spraw. Z drugiej jednak strony w Internecie pojawiają się także liczne zachowania niepokojące, a często nawet bardzo szkodliwe i groźne. Dochodzi do rozmaitych aktów agresji, w jej zarówno czynnej, jak i biernej formie. Jak duży potencjał przemocowy niesie ze sobą Internet, można uświadomić sobie biorąc pod uwagę chociażby fakt, że cyberprzestrzeń już kilkanaście lat temu stała się ważnym środowiskiem działania terrorystów (tzw. cyberterroryzm).

Aktywna cyberprzemoc może polegać polega przede wszystkim na wzajemnym ubliżaniu sobie, wymianie złośliwych informacji, atakowaniu cyfrowych zasobów innego człowieka. Przemoc w formie biernej, to przede wszystkim ignorowanie czyjejś obecności, blokowanie jakiejś osobie dostępu do pożądanych informacji, wykluczanie z internetowych grup.

W kręgach uczniów szczególną popularnością cieszą się portale społecznościowe, przede wszystkim takie jak Facebook i Instagram. Serwisy te służą dobrej zabawie, a czasami wykorzystywane są również w celach edukacyjnych. Niemal nieograniczona możliwość kontaktowania się oraz udostępniania różnych osobistych treści decyduje o niezwykłej atrakcyjności tych portali w oczach młodych ludzi. Z drugiej jednak strony, w procesie komunikowania się często występują różne formy przemocy, bardzo podobne do tych, które pojawiają się w życiu realnym.

W środowisku internetowym, do najważniejszych ludzkich wartości należy zaliczyć osobisty wizerunek oraz możliwość nawiązywania i utrzymywania kontaktów i swobodnego wyrażania poglądów. Każde naruszenie tych dóbr skutkować może poważnym urazem emocjonalnym. Ofiara odczuwa lęk, może przeżywać niskie poczucie własnej wartości. Czuje się gorsza od innych, reaguje stanami depresyjnymi i może podejmować różne akty autoagresji.

Zarówno uczniowie, jak i nauczyciele oraz rodzice i opiekunowie, powinni zwracać szczególną uwagę na zachowania, które noszą znamiona cyberprzemocy. Należy reagować przede wszystkim na przypadki ośmieszania, wyszydzania czy poniżania innych osób w sieci internetowej. Warto przyglądać się aktywności uczniów na portalach społecznościowych i podejmować odpowiednie działania w tych sytuacjach, kiedy dochodzi do naruszenia czyjejś prywatności, godności, uczuć, osobistego wizerunku czy innych dóbr osobistych. W wielu przypadkach cyberprzemocy zakończenie incydentów miało szczególnie tragiczny wymiar. Zdarza się, że różne formy internetowej agresji doprowadzają u ofiary do poważnych zaburzeń zdrowia, a czasami nawet do śmierci, głównie w drodze samobójstwa. W żadnym przypadku nie należy cyberprzemocy traktować jako lżejszej, mniej doniosłej czy nieszkodliwej postaci agresji. Ma ona takie samo, a czasem znacznie większe oddziaływanie, jak przemoc w życiu realnym.

Szeroko znanym zjawiskiem stał się internetowy hejt (od ang. hate – nienawiść). Pojęcie to oznacza szerzenie negatywnych, agresywnych wobec kogoś treści. Hejtowanie polega na obrażaniu, wyzywaniu, wyśmiewaniu i poniżaniu wybranej osoby. Hejt jest procesem negatywnym i groźnym – obecnie wielką wagę przywiązuje się do przeciwdziałania takim aktom.

Specyficzną i ważną cechą cyberprzestrzeni jest możliwość wybitnie masowego komunikowania się. Serwisy internetowe oferują użytkownikom możliwość błyskawicznego przesyłania wszelkich informacji, bez względu na lokalizację na kuli ziemskiej. W związku z powyższym, także cyberprzemoc jest zagrożeniem masowym i rozprzestrzeniającym się w sposób tak szybki i wszechstronny, że często trudny lub niemożliwy do kontrolowania. Dlatego agresja internetowa wyrządzić może ogromne, trudne do naprawienia szkody. Zwykły, pozornie nieszkodliwy akt agresji często niesie ze sobą katastrofalne skutki.

Dlatego nie należy ignorować żadnych sygnałów przemocy w cyberprzestrzeni. Nauczyciele i rodzice, a także sami uczniowie, powinni być stale uświadamiani o przyczynach i konsekwencjach agresji w sieci.

 

Pamiętaj:

• Nie bądź agresywny wobec innych osób w sieci. Każdy użytkownik zasługuje na szacunek.
• Konflikty rozwiązuj w sposób pozytywny i pokojowy. Nie atakuj, nie ośmieszaj i nie poniżaj.
• Jeśli jesteś rodzicem, obserwuj aktywność swoich dzieci na portalach społecznościowych. Reaguj na przypadki nadużyć. Również Twoje dziecko może paść ofiarą internetowej agresji.
• Przypadki cyberprzemocy zgłaszaj odpowiednim organom. 
• Uświadamiaj sobie i innym, jak niebezpieczna jest agresja w cyberprzestrzeni.

 

Nie ma zgody na cyberprzemoc - pamiętaj, że ten problem w każdej chwili może dotyczyć również Ciebie.

                                                

 

    pedagog szkolny

                                                        Barbara Lula

 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

ZROZUMIEĆ STRES
Czym jest stres? Każdy z Nas zapewne nie raz się nad tym zastanawiał.
Stres jest wtedy kiedy jakieś zdarzenie bądź sytuacja sprawia, że
odczuwamy silny niepokój albo zostaje zakłócony bieg Naszego
codziennego życia. Warto sobie zadać zatem pytanie jakie są czynniki
wywołujące stres?.

O to kilka z nich:

· To jaką jesteś osobą; niektórzy ludzie są spokojni i pewni siebie, inni przez większość czasu odczuwają napięcie i niepokój, bądź też brakuje im pewności siebie.

· To co Cię spotyka; pewne zdarzenia są trudne niemal dla wszystkich
ludzi- zarówno doświadczenia radosne jak i smutne. Jednak ogólnie
rzecz ujmując coś co jeden człowiek spostrzega jako wyzwanie, dla
innego może być zagrożeniem wywołującym stres.
· Twoje obowiązki; każdy potrzebuje pewnego poziomu
odpowiedzialności, aby mieć poczucie, że jego życie ma sens. Jednak
kiedy czujesz, że nadmiar obowiązków Cię przytłacza często pojawia
się stres.
· Poczucie kontroli nad własnym życiem; to czy podejmujesz działania,
aby móc złagodzić stres i ułatwić sobie codzienne życie zależy przede
wszystkim od Nas samych. Pamiętajmy, że nie możemy zmienić
wszystkiego!
Od żadnego rodzica nie można oczekiwać, że przez cały czas będzie
spokojny i opanowany. Czasami trudne zachowania czy wymagania
Naszych dzieci, nakładające się na inne problemy, przekraczają granice
Naszej wytrzymałości. Poniżej przedstawiam niektóre sytuacje, które
wywołują stres i wskazówki jak można sobie z nimi poradzić.

1. Ona bez przerwy płacze. Warto pamiętać, że płacz jest
najskuteczniejszym sposobem, w jaki małe dziecko może powiedzieć, że
czegoś potrzebuje. Jeśli maleństwo płacze bez oczywistego powodu, możesz
wypróbować, któryś z tych sposobów: ( delikatne kołysanie, muzyka i
śpiew, dźwięk odkurzacza itd.).

PAMIĘTAJ!- DZIECI NIGDY NIE PŁACZĄ, ŻEBY CIĘ
ZDENERWOWAĆ. PŁACZ TO SPOSÓB, W JAKI DZIECI MOGĄ SIĘ
KOMUNIKOWAĆ.

2. Mój syn nie robi tego, o co go poproszę. Spróbuj ustalić czy dziecko
rozumie, co do niego mówisz? Czy nie wymagasz od niego zbyt wiele?
Skoncentruj się na prośbach pozytywnych, a nie negatywnych. Np. " Proszę,
baw się ciszej" brzmi lepiej niż " Nie rób takiego okropnego hałasu".

3. Moje dzieci bez przerwy się kłócą. Wielu rodziców czuje się bardzo źle,
jeśli ich dzieci często się kłócą i martwią się, że ich pociechy nigdy nie
nauczą się zgodnego funkcjonowania z innymi. Dzieci muszą nauczyć się
rozwiązywać konflikty miedzy sobą, więc staraj się nie ingerować za
każdym razem, kiedy się kłócą. Zwykle ich spory nie trwają długo. Jeśli już
musisz zainterweniować, postaraj ustalić się co się stało, jaki był powód
kłótni. Wysłuchaj każdego dziecka i pomóż mu zrozumieć punkt widzenia
drugiej strony.

4. Ona miewa okropne napady złości. Małe dzieci doświadczają silnych
emocji i zdarza się, że wyrażają je w sposób bardzo gwałtowny.
RODZICU! Spróbuj zachować spokój ( choć nie jest to łatwe).
My jako rodzice nie jesteśmy w stanie całkowicie wyeliminować stresu ze
swojego życia, ale jeżeli będziemy cierpliwi i wytrwali to z pewnością uda
się ten stres chociażby w małym stopniu opanować.
Dobrym rozwiązaniem na walkę ze stresem jest umiejętność zorganizowania
się np. można zrobić listę spraw, o których powinniśmy pamiętać.
Planowanie z wyprzedzeniem też jest skuteczne, aby uniknąć sytuacji
stresogennych. Niezwykle ważne jest, by znaleźć czas na odprężenie.
Chwila spokoju i relaksu pozwoli ukoić Nasze zdenerwowanie.
Stres jest zaraźliwy i gdy dzieci będą widziały jak się złościmy za każdym
razem kiedy sprawy nie potoczą się tak jak tego byśmy chcieli, to bardzo
prawdopodobne jest, że dzieci będą podobnie reagowały na rozczarowania i
trudności pojawiające się w życiu.

Bycie rodzicem to jedno z najbardziej wartościowych i ważnych zadań.
Spoglądając wstecz , wielu rodziców żałuje, że nie spędzało więcej czasu na
robieniu z dziećmi tego, co sprawiało im radość, a mniej na złoszczeniu się
na nie z mało istotnych powodów. Pojedyncze gniewne słowo nie zaszkodzi
dziecku, jeśli łączą Was dobre relacje. Jeżeli jednak będziesz często wpadać
w złość, to Twoje dziecko będzie cierpiało, a Ty również będziesz czuć się
źle. Dlaczego więc nie zacząć działać już dzisiaj i poświęcić trochę czasu na
zastanowienie się, co lubisz w byciu rodzicem oraz jak możesz rozwiązać
problemy, które Cię przygnębiają ? To może być najważniejszy krok do
tego, by móc w pełni cieszyć się relacją ze swoimi dziećmi i pomóc im
wyrosnąć na szczęśliwych ludzi.
 

Pedagog szkolny- Dorota Graczyk
Źródło: „ Stres- poradnik dla rodziców małych dzieci”.

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

 

ZAMIAST KLAPSÓW. JAK Z SZACUNKIEM I MIŁOŚCIĄ WYZNACZAĆ DZIECKU GRANICE?

      Większość rodziców zgadza się, że bicie swoich dzieci jest złe. Jednak nawet Ci, którzy starają się unikać kar fizycznych, tracą czasem panowanie nad sobą
i wymierzają dziecku klapsa. Należałoby zadać pytanie, DLACZEGO tak się dzieje?

      Może dlatego, że dzieci są rodzicom bardzo bliskie. Nikt inny swoim zachowaniem nie może Nam (rodzicom) sprawić równie wielkiej radości, ale także równie wielkiej przykrości. To zrozumiałe, że wychowując, doznajemy nieraz bardzo silnych, trudnych emocji. Jednak jest to niezwykle ważne, aby te emocje nie kierowały Naszym zachowaniem. Dzieci tak samo jak dorośli pragną być traktowane ze zrozumieniem i szacunkiem. Dotyczy to m.in sytuacji, kiedy dzieci sprawiają problemy. Jeśli chcemy uniknąć poczucia bezsilności w sytuacjach konfliktowych, a także pomóc dziecku i sobie to powinniśmy powstrzymać się od bicia go w chwilach " bezsilnej złości". Zrozumienie i wzajemny szacunek to podstawa dobrych relacji.

         Dzieci uczą się przede wszystkim od Nas. Będą zachowywały się tak, jak rodzice wobec nich. Jeśli krzyczymy na dziecko i mówimy: " Denerwujesz mnie!", dajemy mu klapsa to jedynie wyładowujemy na nim swoją złość. Dziecko czuje się wtedy bezwartościowe, nieudolne i bezsilne, a takim sposobem niczego się nie nauczy. Jeżeli natomiast Nasze pociechy mają poczucie, że ich pragnienia i uczucia są traktowane ze zrozumieniem, ale istnieją granice, których nie mogą przekraczać. Wtedy uczą się czegoś niezwykle cennego: w przypadku sprzecznych pragnień czy odmiennych zdań trzeba szukać rozwiązań, które są do przyjęcia dla obu stron. Bardzo ważne jest abyśmy jako rodzice zachęcali dziecko do współpracy, mieli do niego zaufanie i abyśmy byli członkami jednej drużyny a nie przeciwnikami.

        Klapsy wywołują strach, a strach ogłupia. Oczywiście klapsy powstrzymują dzieci przed zrobieniem czegoś złego, ale nie skłaniają ich do właściwych zachowań. Uderzone dziecko poddaje się, a przynajmniej przestaje zachowywać się " niegrzecznie" w danej chwili, lecz nie uczy się, jak powinno postępować. Doświadcza tego, że silniejsi osiagają swoje cele siłą. Dziecko bite doznaje krzywdy od najbliższych, na których polega najbardziej na świecie. Uważa więc, że jest złe i bezwartościowe. Po jakimś czasie dziecko obojętnieje na klapsy i uderzenia, bo inaczej poczucie zranienia stałoby się dla niego nie do zniesienia. Klaps wciąż u wielu rodziców uważany jest za metodę wychowawczą i za coś niegroźnego, naturalnego. Klaps może dyscyplinuje dziecko, ale bynajmniej nie wychowuje i nie buduje relacji z nim. Dziecko po klapsie jest „grzeczne” nie dlatego, że zrozumiało swoje zachowanie, ale dlatego, że po prostu się boi. Boi się najważniejszej osoby w swoim życiu – rodzica. Przestaje czuć się bezpiecznie. Przestaje czuć się akceptowane i ważne.

        Bez przemocy wszystko staje się łatwiejsze i lepsze- ale to nie dzieje się samo. Kiedy rodzice i dzieci różnią się od siebie, to konflikty są nieuniknione. Istotne jest jednak to, jak sobie z nimi radzimy. W sytuacjach konfliktowych dzieci potrzebują rodziców, którzy:

- potrafią zachować dystans;

- nie tracą panowania nad sobą.

       To nieprawda, że pragnienia dzieci są zawsze sprzeczne z dążeniami rodziców. Dzieci chcą się angażować i współpracować z rodzicami, ale po swojemu, stosownie do wieku. Potrzebują tylko wskazówek i pomocy.

A to 10 kroków, które pomogą uniknąć stosowania klapsów:

• Okazuj swojemu dziecku miłość i ciepło tak często, jak to tylko możliwe. Bez obaw- takim postępowaniem nie rozpieścisz go, tylko pokażesz mu, jak bardzo jest dla Ciebie ważne;
• Bądź przy dziecku, gdy przeżywa silne emocje, z którymi nie potrafi sobie poradzić;
• Stosuj pochwały. One wzmacniają pozytywne zachowania;
• Ustal jasne, proste zasady i granice. Bądź konsekwentny w ich egzekwowaniu;
• Zauważaj każdą pozytywną zmianę w zachowaniu dziecka. Doceniaj jego wysiłki;
• Mów, co czujesz w związku z konkretnym, negatywnym zachowaniem , dzięki temu Twoje dziecko będzie wiedziało, dlaczego nie chcesz, aby je powtarzało.
• Używaj humoru, żeby opanować trydne sytuacje. Śmiech to najlepszy sposób na rozładowanie napięcia.
• Pozwól dziecku na doświadczenie konsekwencji swojego zachowania. Zachęcaj do wspólnego podejmowania decyzji, dokonywania wyborów. Dziecko tak jak dorośli potrzebuje doświadczać, że ma na coś wpływ,
   a Ty liczysz się z jego zdaniem.

Pedagog szkolny- Dorota Graczyk

 

                     źródło: Poradnik "Zamiast klapsów. Jak z szacunkiem i miłością wyznaczać dziecku granice?"

 

 

..........................................................................................................................................................................................................

 

 Drodzy Rodzice!

Serdecznie zapraszam do wysłuchania wykładu psychologa, terapeuty, Pani Aleksandry Brzezińskiej na temat: ,, Świat z perspektywy nastolatka”.

Podaję Państwu link:    https://www.youtube.com/watch?v=vK_sXeyKMrk

                                                     pedagog szkolny Barbara Lula

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

HIV - AIDS

ZAPRASZAM NA PREZENTACJĘ: HIVAIDS

 

 

,, AIDS jest potężnym wrogiem, ale jest coś, czym możemy z nim walczyć. Nawet nie stosując żadnych leków i szczepionek możemy powstrzymać szerzenie się choroby. Znając fakty i unikając ryzykownych zachowań możesz uchronić się przed AIDS.  Siłę chroniącą Nas przed AIDS masz w sobie. Każdy z nas dysponuje darem okazywania współczucia tym, którzy wskutek nieszczęśliwego przypadku zostali zakażeni wirusem AIDS. Pomyśl o tym, jak chciałbyś być traktowany, gdybyś miał AIDS, a wówczas będzie Ci łatwiej zrozumieć potrzeby osób dotkniętych tą okrutną chorobą. AIDS jest problemem każdego człowieka i każdy może mieć udział w rozwiązaniu tego problemu.”

Dr med.Mervyn F. Silverman, epidemiolog

Prezes Amerykańskiej Fundacji Badań nad AIDS

    pedagodzy szkolni – Barbara Lula, Dorota Graczyk

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

DOPALACZE

DOPALACZE – to termin , którego używa się potocznie dla nazwania grupy różnych substancji lub ich mieszanek o rzekomym lub faktycznym działaniu psychoaktywnym , nie znajdujących się na liście substancji kontrolowanych przepisami ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

CZY_TO_MOGa_BYC_DOPALACZE

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

STRES I ZARZĄDZANIE STRESEM

Stres jest zjawiskiem niezwykle powszechnym. Dotyczy każdej jednostki ludzkiej, we wszelkich okresach życia. Potocznie kojarzony jest przede wszystkim z przeżyciami o charakterze negatywnym. Ma jednak także istotne walory przystosowawcze. Mobilizuje do działania, aktywizuje fizjologiczne i psychologiczne mechanizmy obronne. Pozwala realizować wyzwania i mierzyć się z problemami dnia codziennego. Jest nieodłącznym i ważnym elementem ludzkiej egzystencji. Doceniając pozytywne aspekty reakcji stresowych, pierwszy nowoczesny teoretyk stresu, Hans Selye mawiał, że życie bez stresu oznacza śmierć. Selye wskazał, że istnieją dwa podstawowe rodzaje stresu:

• dystres – stres negatywny,  obciążający i wyniszczający,
• eustres – stres pozytywny, aktywizujący i motywujący do działania.

Pierwotnie przyjmowano, że stres to po prostu reakcja organizmu na różnego rodzaju sytuacje trudne. Dzisiaj uważa się raczej, że stres jest pewnym rodzajem relacji pomiędzy człowiekiem a wymaganiami, jakie stawia środowisko życiowe. Sytuacje trudne lub niebezpieczne, zaburzają wewnętrzną równowagę jednostki, zwłaszcza wówczas, kiedy człowiek obawia się, że nie dysponuje odpowiednimi zasobami, by poradzić sobie z zagrożeniem lub wyzwaniem.

Należy więc mieć świadomość, że nie tylko przykre okoliczności wyzwalają związane ze stresem napięcie. Stres pojawia się bowiem zawsze wtedy, kiedy występujące zdarzenia niosą ze sobą emocjonalne obciążenie. Dotyczy to także wielu sytuacji, które uznajemy za zasadniczo przyjemne, takich jak ślub, awans zawodowy czy osiągnięcie wymarzonego sukcesu. Każda z nich wymaga bowiem poradzenia sobie z pewnym obciążeniem emocjonalnym.

Stres jest codziennym problemem większości osób. Pojawia się w domu, w pracy, a nawet podczas aktywności rozrywkowej. Jego ważnym źródłem są sytuacje międzyludzkie i społeczne. Przyjmuje się jednak, że żadne zdarzenie życiowe nie jest obiektywnie dobre, ani złe. Stres pojawia się dopiero wówczas, kiedy człowiek ocenia okoliczności jako niepomyślne i zagrażające. Uruchomienie reakcji stresowej zależne jest od subiektywnej i bardzo względnej oceny spotykających człowieka sytuacji. To, co dla jednej osoby jest przykre i trudne, dla innej może więc być bardzo pozytywne.

Szkoła jest środowiskiem w naturalny sposób stresogennym. Wynika to z nacisku na realizację określonych obowiązków, zarówno w grupie uczniów, jak i nauczycieli. Źródłem napięcia jest także instytucjonalna dyscyplina, relacje interpersonalne oraz presja, wynikająca z procesów ciągłej oceny. Dlatego, również w szkole, ważne jest odpowiednie zarządzanie emocjami.

Problematykę radzenia sobie ze stresem, najbardziej ogólnie można podzielić na dwie grupy zagadnień:   

• Zapobieganie sytuacjom trudnym – w miarę możliwości, należy starać się redukować emocjonalne obciążenie, dbając o pozytywną atmosferę pracy i nauki, poprawne relacje interpersonalne, higienę psychiczną, pozytywne rozwiązywanie konfliktów, odpowiednią równowagę pomiędzy pracą a rozrywką… itd.        
• Radzenie sobie z już obecnym stresem – przyswajanie schematów pozytywnego i konstruktywnego myślenia, wypracowywanie mechanizmów obronnych, nauka relaksacji, zdobywanie wiedzy o stresie.

Wskazanym rozwiązaniem jest organizowanie warsztatów rozwojowych, ukierunkowanych na zarządzanie własnymi emocjami oraz radzenie sobie z napięciem. Zajęcia takie powinny odbywać się pod okiem odpowiednio przygotowanych, doświadczonych instruktorów/trenerów.

                                                                                            pedagodzy szkolni – Barbara Lula, Dorota Graczyk

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Witam serdecznie.

Drodzy Państwo -  kim jest Aga Rogala ?

Jest to osoba, która pomaga w komunikacji pomiędzy dziećmi, a dorosłymi. Pomaga w zrozumieniu i pokonywaniu trudności. Zachęcam do obejrzenia i wysłuchania filmików, które być może pomogą Państwu w zrozumieniu i rozwiązaniu wielu trudnych problemów dotyczących młodych ludzi oraz obiektywnego spojrzenia na świat dorosłych.

Podaję Państwu link- https://www.youtube.com/agarogala

 Pozdrawiam pedagog szkolny- Barbara Lula

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zapraszamy do obejrzenia prezentacji pt.  ALKOHOLIZM

ALKOHOLIZM.

  Pedagodzy szkolni

                                                                         Dorota Graczyk, Barbara Lula

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Prośba, a nie groźba - rozwiązanie na wyjątkowy czas i nie tylko.

Bardzo często my, rodzice, żalimy się, że polecenia kierowane do naszych dzieci nie są respektowane. Zdenerwowani powtarzamy "Ani prośbą, ani groźbą", a w skutek braku posłuszeństwa atmosfera domowa – a szczególnie w obecnym czasie, gdy długo przebywamy ze sobą, staje się napięta.

Doświadczenia uczą, że wiele zależy od sposobu zwracania się do dziecka. Polecenie wydane ostrym tonem raczej nie wyzwoli chęci jego spełnienia. Co jednak robić, aby dzieci łatwiej ulegały naszym prośbom?

Sądzimy, że w tym celu można skorzystać z wyników badań psychologów społecznych, którzy sprawdzili skuteczność rozmaitych sposobów zwracania się z prośbą. Istnieje kilka technik postępowania, które możemy zastosować wobec naszych pociech.

Jedną z nich nazwano „stopy w drzwiach” i polega ona na tym, że najpierw namawiamy dziecko do spełnienia małej prośby. Jeżeli dziecko ją spełni, jest szansa, że spełni także prośbę większą. Właściwie my, matki, stosujemy tę technikę intuicyjnie, ale nieraz warto ją zastosować świadomie. Najlepiej wychodzi to przy sprzątaniu – najpierw niewielka prośba, która po chwili rośnie. Choć dzieci szybko zorientują się mówiąc: „Mamo, ty zawsze chcesz więcej i więcej”, ale zawsze możemy odpowiedzieć na to: „Kiedy coś dobrego robisz, to kocham ciebie więcej i więcej”. 

Wtedy możemy spodziewać się, że będzie posprzątany nie tylko pokój dziecka, ale także całe mieszkanie .

Inna technika, mająca wpływ na skuteczność próśb, została nazwana „zamykanie drzwi przed nosem”. Polega ona na tym, że najpierw wysuwa się prośbę dużą, a następnie zamienia się w mniejszą. Bywa ona bardziej skuteczna wobec nastolatków. Jak wiemy przyjmują oni z ulgą zmniejszanie się wymagań. Np. syn chętnie pójdzie do jednego sklepu, natomiast ociągałby się wobec prośby o zrobienie zakupów w wielu sklepach (szczególnie teraz, gdy musimy nosić maseczki).          
Autorytet nas, rodziców, nie traci wskutek rezygnacji z większych wymagań, ale odwrotnie – nastolatek doceni nasz rozsądek.

Kolejna technika, już ostatnia, żeby Państwa nie zniechęcić do podejmowania prób, to „huśtawka emocjonalna”. Polega na tym, że zwracamy się z prośbą zaraz po obniżeniu poprzedniego wzburzenia.
Ta technika nie jest polecana, raczej nie należy mieć do dziecka prośby zaraz po ukaraniu go. Przypomina ona metodę „złego i dobrego policjanta”, a przecież dom rodzinny nie powinien być miejscem, gdzie naśladuje się obyczaje więzienne.

 

Zapewne Wy, Rodzice, macie swoje własne mniej lub bardziej skuteczne metody. Niekiedy warto się jednak zastanowić, jaka jest ich skuteczność. Nieraz warto tez świadomie włożyć „stopy w drzwi” albo „drzwi przymykać”, do czego z serca zachęcamy. Myślimy jednak, że żadna metoda socjotechniczna nie zastąpi spontanicznego opartego na intuicji postępowania rodziców, a spokojny sen dziecka wynagrodzi nam trudy codziennego wychowania.

 

                                                                                      Pedagodzy szkolni

                                                                         Dorota Graczyk, Barbara Lula

 

Źródło: Irena Obuchowska, „ Kochać i rozumieć”- część III